Śmierć... bójcie się... - Gotyk-Forum.pl

Zachód Słońca

Jeśli śmierć ma nastąpić to byle szybko wtedy sie nie boje ale jeżeli bym musiał sie poświęcić w słusznej sprawie jak Jezus to zniose każdą mękę, owszem bede sie bał wtedy jeżeli to będzie śmierć w męczarniach ale sie oddam na każdą śmierć jeśli to konieczne.

Jasność

Jak byłam młodsza, myślalam kilka razy o samobójstwie. wtedy nie balam się ani śmierci, ani tego, co będzie po niej - było mi tak źle, że wszytsko wydawało się lepsze niż dalsze życie.
Dzisiaj chyba jednak nieco obawiam sie właśnie tego, co będzie potem... Jeśli nic - nie ma się czego obawaić, ale jeśli Kościół ma rację (a ja wierzę w życie pozagrobowe) to może być róznie... Grey_Light_Colorz_PDT_21

Łowca czarownic

A ja tam śmierci się boję panicznie, a co więcej (bez obrazy) uważam za głupców ludzi którzy twierdzą że śmierci się nie boją.
Każdy się chyba na swój sposób boi.
Po za tym mam taki tryb życia (ASG, spadochron i zamiłowanie do broni i materiałów wybuchowych) że najprawdopodobniej dzień w którym przestałbym się bac śmierci byłby moim ostatnim.

Ciemność

Dotychczas mało zastanawiałam się nad śmiercią, ale ostatnio jakoś się to nasiliło. Wcześniej, wiedząc, że ktoś umarł robiło mi sie smutno, jednak nie podchodziłam do sprawy zupełnie świadomie. Zaczęłam się zastanawiać co będzie po śmierci, a tak naprawdę nie wiem nic. Gdy pomyślę sobie, że nagle moje życie od tak się skończy, jestem przerażona. Odczuwam to jak mały wpływ ma na ten świat, myśl o tym, że umrę, a wszystko toczyć się będzie dalej mimo wszystko sprawia, że czuję się taka nieważna. Boję się, że zniknę raz na zawsze, że pozostawię ludzi, na których mi zależy, że nic wartościowego mnie więcej nie spotka. Obawiam się tego, że nie ma miejsca, do którego będę mogła pójść po wszystkim, a także samego momentu śmierci. Gdy wyobrażam sobie, że za chwilę mogłoby mnie nie być, zastanawiam się jaki jest sens mojego istnienia i dlaczego to wszystko jest tak urządzone.
Co do samobójstwa, zbyt panicznie bałabym się, aby odważyć się na tak radykalny krok.

Louis de Pointe du Lac

Najbardziej obawiam się śmierci moich bliskich,przyjaciół i co za tym idzie mojego życia bez nich.
Jeśli chodzi o moją to gehenny-długiego cierpienia.
Nie boję się mojej śmierci jako takiej- mam taką dewizę, aby nie bać się rzeczy nieuniknionych.

Szarość Wieczorna

śmierci jako takiej się nie boję-dla mnie to (mam nadzieję)tylko kolejny etap egzystencji.
Przeraża mnie natomiast sam proces, a szczególnie to czy będzie boleć.najlepiej żeby wszystko odbyło się z zaskoczenia.
nigdy nie chciała bym umrzeć zmiażdżona-jak oglądam to na filmach zasłaniam oczy Grey_Light_Colorz_PDT_08

Nie wiadomo co

Ja stwierdzam, że ostatnio zauważyłam u siebie znacznie większą chęć do życia i lęk przed śmiercią. Staram się żyć tak, żeby potem nie załować niczego.

Nowopowstały

Pragnę śmierci tak samo jak życia, gdyż są to przeciwieństwa doskonałe, a kocham przeciwieństwa.

Jasność

Mi życie stało się miłe odkąd pogłębiłam swoje zainteresowanie gotykiem. Czy można to uznać za paradoks? No cóż, do śmierci mi się nie śpieszy, chociaż całkowicie zdaję sobie sprawę że to nieuniknione i czuję się przygotowana aby umrzeć w każdej dowolnej chwili. I z całą pewnością mie boję się. Zresztą...przestałam się już bać czegokolwiek.

Ciemność Absolutna

A mnie jeszcze pare rzeczy przeraża i śmierci jako samej istoty odejścia może nie, wierzę, że jest coś ponad tym, tu na ziemi. Bardziej martwię się jak będę umierać. Czy w agonii, czy widząc koło siebie bliskie osoby, płaczące, czy podczas katastrofy pośród innych męczących się ludzi, to mnie trochę napawa strachem, co w momencie jej będzie ze mną, co będę czuła, jak to będzie wyglądać.

Narzeczona wampira

Nowopowstały

Boję się tego, że gdy umrę, nie będzie już niczego. czego mogłabym dotknąć, zobaczyć...
Jestem ciekawa jak się czuje człowiek podczas odejścia, gdy zamyka oczy...powoli...staje sie coraz słabszy...

Jasność

Zawsze snie ze umre w szpitalu. Pewnie dlatego ze kiedys dlugo tam lezalem i nic dobrego mnie tam nie spotkalo Grey_Light_Colorz_PDT_19

Coz, pogrzeb mojej babci ( a to bylo 5 lat temu ) to byla chwila w moim zyciu kiedy ostatni raz plakalem. Od tamtej pory nie uronilem ani jednej lzy. Widac cos we mnie umarlo. Sadze iz ze smiercia bliskiej nam osoby rowniez umiera jakas czastka nas. Smierc jest nieunikniona, ale nie mysle o jej skutkach na codzien. Przeciez bym sie wykonczyl Grey_Light_Colorz_PDT_19

Jedyne czego zycze moim bliskim to spokojnej smierci. Mozna umierac w bolach, ale oby bez wyrzutow sumienia. To drugie potrafi zadac wiekszy bol niz ten fizyczny. Tez potrafi zabic...a nawet przetrwac smierc...i upomniec o spokoj...

Nowopowstały

Osobiście nie boję się śmierci..za to przeraża mnie wizja starości. Czas nieubłaganie i nieodwracalnie pędzi do przodu..