Maria Pawlikowska-Jasnorzewska - Gotyk-Forum.pl

Szmaragdowa Wiedźma

generalnie wolę panów poetów. pawlikowską można uznać za wyjątek. może jeszcze poświatowska... ale wolę tą pierwszą.

Silvaticus Cruor

Zachęcam do poznania wszystkich 13 tomików wydanych przez nią... Dziewczęce bardzo są "Niebieskie migdały" takie niewinne i beztroskie. Potem piękne są "Krystalizacje" chociaż ja i tak uwielbiam "Różę i lasy płonące".

poza tym ulubiony wiersz:

Nokturn

W noc bezsenną,
Noc rozgwieżdżoną,
Wspominasz kronika dnia...

Ktos się otruł.
Kogoś stracono.
Inny przepadł w nędzy bez dna.

Czujesz wyrzut sumienia. Dlaczego?
W górze mgli się galaktyczny nimb...
Serce pęka ci krzywdą bliźniego
I nic z tobą współczuje,
Lecz z nim.

Aż w medytacji zawiłej
Nagle w oczach poczułeś łzy...
"Przecież nie ja ich zabiłem?"
Żałuj, o żałuj! Ty. -

Tyś jedyna nieszczęścia przyczyna!
Wszelką winę na siebie zwal!
Zrozum, że to wszechświat wprawiać się poczyna
Sercem twoim - w Doskonały Żal!

Z przerażeniem patrzy w plon obfity
Ofiar swoich popędów i gier,
I przez chwilę, z pasją neofity,
Pragnie jęczeć, uderzać się w pierś..

Inne utwory tutaj:

[link widoczny dla zalogowanych]

Alice in Gothland

Jeszcze coś na obecną porę roku Wink

:

Zardzewiałe róże jesieni
patrzą w przestrzeń białą od deszczu -
deszcz niebo przyszywa do ziemi
tysiącem ściegów i dreszczów, -

I wszystko psuje się, paczy,
cieknie, zgnilizną broczy,
lecz nie na zawsze, z rozpaczy -
ale na krótko, z rozkoszy.

***

Chodzi w szalu czerwonym i złotym.
Przegląda się w owalu jeziora.
Lecz jest chora. I nic nie wie o tym,
że ją pochowają w tym szalu.

***

[utwór chyba nawet obecny w podpisie jednej z naszych forumowiczek Grey_Light_Colorz_PDT_15

]
Jesiennego krwotoku nic już nie powstrzyma.
Czerwień kapie z parku na ulicę...
jesień żyły sobie rozcięła
i blednie z zimna,
jak śmiertelnie senna
Eunice...

***

Gąszcz złotoblady
jak zeschły wieniec dębowy,
jak stos listów pełnych miłości i zdrady,
o których już nie ma mowy. -
Obręcze gałęzi płowych
wiążą się w koszyk złoty -
Tam sarny wstają z klęczek, tu szeleszczą sowy
i wiewiórki wyskakują jak z groty.
Orzechy potrójne zwisają jak z półek,
słońce jak driada przemyka się schylone,
a fauny wabią w tę i w tę stronę,
naśladując głosy kukułek.
Na niespodzianej i okrągłej łące
stanęła sama jesion w amazonce czarnej,
w woalce bladej -
i wsparta na klaczy swej złotogniadej,
oczami zranionej sarny
patrzy na liście lecące - - -
Zdejmuje złoty trykom, patrzy na zegarek
wstrząsa obcięte włosy, malowane henną,
i zaciska powieki fiołkowe i stare
i płacze rosą jesienną.

***

Jesień nasza trwa niezmiennie
przeszło cztery lata -
Lecą liście, krwawe liście
z drzew naszego świata...

Jesień nasza jakże długa!
Aż serce więdnie - -
Mgłę krakowską, szron warszawski
w każdym czuję ścięgnie,
w każdym nerwie - wiosno, łaski!

Spodziewałam się, jesieni,
że mi świat odmienisz -
- lecz ty wzdychasz: ach, nie wcześniej,
jak za jakie kilka wrześni - - -
Módlcie się więc za mną, liście,
szeleszczące powłóczyście

***

Jesienne niebo słodkie, pełne łaski
spowite w szal kaukaski,
pzez drzew bezlistnych rozszczepione pędzle
przeciąga różowe frędzle.
I ku nadziei mej podchodzi z bliska,
słodyczą mnie uciska
i na tęsknocie mej opiera dłonie
- pachną ostatnie lewkonie. -
Jesienne niebo słodkie, pełne łaski,
- zwija swój szal kaukaski -
a odrzuciwszy go, staje bez ruchu
z cekinem złotym w uchu .

Nie wiadomo co

bardzo ciekawa twórczość, ciekawa... musiałabym się wgłębić, a chyba warto.

Driada

Khociątko admina

Ptak

Ptaszek umierający chowa się, ucieka,
by go nie ujrzał nikt w świecie,
jak serce, co się skryło w głąb piersi człowieka,
by, umierając, umrzeć w sekrecie.

Czarny Mentor

Miłość
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Nie widziałam cię już od miesiąca.
I nic.
Jestem może bledsza,
trochę śpiąca
trochę bardziej milcząca
lecz widać można żyć bez powietrza !

uwielbiam ten wiersz..

Narzeczona wampira

Znam, lubię i szanuję. Jedna z pierwszych poetek, w której twórczość miałam ochotę się zagłębić; ze dwa lata temu to było...
Zauroczył mnie ''Telegram''.

Wiadomość biegła szybko ze sztyletem po drucie,
jak tancerka z parasolem po linie,
i zdyszana dobiegła w oznaczonej godzinie,
by mnie zabić w oznaczonej minucie.

Lubię także ''Akacje w nocy''

Tysiączne małe liście na drzewie akacji
w ruchliwych siwych włosach szeleszczą złowieszczo
- pachnące białe grona zwiędłym kwiatem deszczą
szamocząc się wśród liści w słodkiej desperacji...

Złe, o złe niespodzianki szeleszczą w tym szmerze -
drzewo tak rusza liśćmi, jak człowiek kiwa głową,
i szepcze beznadziejnie: przyjdzie to i owo
- nie pomoże pogoda, nie pomogą pacierze...

Wiatr wzdłuż i wszerz przebiega skrzypiące akacje,
szeleszczą małe liście z księżycowej blachy;
a z pustki nieba schodzą ciemne, smutne strachy,
niosą rzeczy okropne - i mają świętą rację.

I bardzo wiele innych utworów, po które często z ogromną przyjemnością sięgam Grey_Light_Colorz_PDT_19

Driada

Bo ona to w ogóle wspaniałą ma swą twórczość. Jej tomik poezji jaki posiadam już jest bardzo przeze mnie wymiętolony i rozpada się.

Czarny Mentor

Jasnorzewska ma coś w sobie i w swoich wierszach. Polecam "czy anioł zlatuje na ziemię"

czy anioł zlatuje na ziemię
z ramionami jak do uścisku
a zleciawszy wśród trawy drzemie
na szerokim wichrowym lotnisku

czy to chmura zapłonęła w górze
czemu rosa na trawach czerwona
anioł zleciał na płonącej chmurze
otwierając szeroko ramiona

Driada

***

Gdy pochylisz nade mną twe usta pocałunkami nabrzmiałe,
usta moje ulecą jak dwa skrzydełka ze strachu białe,
krew moja się zerwie, aby uciekać daleko, daleko
i o twarz mi uderzy płonąca czerwona rzeka.
Oczy moje, które pod wzrokiem twym słodkim się niebią,
oczy moje umrą, a powieki je cicho pogrzebią.
Pierś moja w objęciu twej ręki stopi się jakby śnieg,
i cała zniknę jak obłok, na którym za mocny wicher legł.-

***

Moja miłość przeszła w wichr wiosenny -
w wichr wiosenny - me szaleństwo w burzę -
w burzę - moja rozkosz w dreszcz senny -
w dreszcz senny - maja wiosna w róże. -

Z wichru spłynie moja miłość nowa -
miłość nowa - z burzy szał wystrzeli -
szał wystrzeli - sen rozkosz wychowa,
wiosna wstanie z różanej kąpieli.

Kto chce bym go kochała
Kto chce bym go kochała, nie może być nigdy ponury
i musi potrafić mnie unieść na ręku wysoko do góry.
Kto chce, bym go kochała, musi umieć siedzieć na ławce
i przyglądać się bacznie robakom i każdej najmniejszej trawce.

I musi też ziewać, kiedy pogrzeb przechodzi ulicą,
gdy na procesjach tłumy pobożne idą i krzyczą.

Lecz musi być za to wzruszony, gdy na przykład kukułka kuka
lub gdy dzięcioł kuje zawzięcie w srebrzystą powłokę buka.

Musi umieć pieska pogłaskać i mnie musi umieć pieścić,
i śmiać się, i na dnie siebie żyć słodkim snem bez treści,

i nie wiedzieć nic, jak ja nie wiem, i milczeć w rozkosznej ciemności,
i być daleki od dobra i równie daleki od złości.

A wiersz który mam w podpisie to "Barwy"[/b]

Czarny Mentor

Robota anioła stróża

Gonił cię mój anioł stróż po świecie, o mój Drogi,
biegł wciąż za tobą przez lasy, przez łany,
potrącał cię ku mnie, zapędzał cię do mnie,
ciągnął za obie ręce, spychał z prostej drogi -
o miłości coś szeptał, bredził nieprzytomnie,
pachniał jak wytężone białe nikotiany...

Siedzący noc całą przy tobie na warcie
krzyczał głosem jak trąby złote i waltornie,
to znów o łaskę twoją modlił się pokornie,-
zbawienie własne diabłom rzucał na pożarcie! -
Wreszcie ciebie ślepego, ciebie niechętnego
zawiódł przemocą do mego pokoju,
gdzie siedziałam płacząca, Pan Bóg wie dlaczego,
jak to się zdarza czasami. -
Wpuścił cię naprzód, sam został za drzwiami,
zatańczył w triumfie jakiś taniec boski -
potem twarz zakrył szatą srebrnobiałą,
zamyślił się pełen troski - - -
i jęknął z przerażenie nad tym, co się stało. - - -

Alice in Gothland