Psychologiczne i charkaterologiczne uwarunkowania image'u - Gotyk-Forum.pl

+NecromanTesss+

Temat poniekąd pokrywający się z "UBRANIAMI" i "WASZYM ULUBIONYM STYLEM", ale jednak różniący się trochę, jak mi się zdaje...

"Jak cię widzą, tak cię piszą"... Spotkałam się wielokrotnie z takim sądem, teoriami (bardziej lub mniej sformalizowanymi, podręcznikowymi bądź jednostkowymi i okazjonalnymi), że to, jak się ubieramy, jak urządzamy nasze wnętrze, jakie barwy preferujemy, związane jest z naszą psychiką, z jej najgłębszymi warstwami, na tyle ściśle, że nawet jeśli ulegamy modom, wpływom, tendencjom i ograniczeniom w zakresie środków materialnym, nasza podświadomość wybiera określone warianty w zależności od tego, jacy jesteśmy, czego nasz organizm potrzebuje, jak ma sie nasza kondycja. Takie stwierdzenia obecne są właściwie w każdej "branży": wróżbach i horoskopach, arteterapii, malterapii, filozofii i medycynie Wschodu, teorii ajurwedy, feng-shui, poradnikach psychologicznych, wskazówkach, jak odbyć rozmowę kwalifikacyjną, potocznych spostrzeżeniach. literaturze "od wszystkiego"... Jak się na to zapatrujecie? Wygląd osobisty i otoczenia to żelazne punkty komunikacji niewerbalnej i ważny składnik... hm, nazwijmy to - myślenia intuicyjnego... I tak np. twierdzi się, że nasz organizm potrzebuje wszystkich kolorów w różnych ilościach, jednocześnie pewnym typom konstytucjonalnym dane barwy się odradza lub proponuje. Stwierdza się co wyraża noszenie ciężkiego obuwia czy strój na "na cebulkę"; są nawet sądy nt określonych fryzur czy upodobania do konkretnej biżuterii; ba, nawet konkretnego zestawu kształtów dominujący w naszym otoczeniu. Dużo pewnie w tym bujdy, ale ponoć w każdym mniemaniu się coś znajdzie. Ja osobiście dodam, że te - mniej lub bardziej wiarygodne teorie i teoryjki - nieraz mi się potwierdziły, aczkolwiek byłabym ostrożna w wyrokowaniu nt ogólnej prawdziwości takiego podejścia. I cóż Wy na to, miłośnicy czerni?

Mistrz Gry

Nie wiem czy pisanie na tym forum od razu musi oznaczać, że czerń to jedyny wyznawany kolor i wszystko co nie jest w nim utrzymane (albo jakoś się nie komponuje) nie ma racji bytu. W ogóle z tymi teoriami dotyczącymi kolorów to chyba trudno zająć jednoznaczne stanowisko. Z jednej strony faktycznie ciemne barwy mogą wpływać jakoś niepokojąco i depresyjnie (zwłaszcza na jednostki słabsze psychicznie), a z kolei na widok moich zielono-żółtych ścian znajomy tylko się uśmiechnął: "co z Ciebie za metal ?" (pojęcie gotyku, poza tym architektonicznym, jest w mojej okolicy bliżej nieznane). Z ubiorem podobnie. Można chodzić - że tak powiem - służbowo cały czas, ale w moim przypadku zaraz by mi wlazło na głowę parenaście osób, a po tygodniu drugie tyle. Ja wiem, jak ktoś jest tróó, to ma to gdzieś i nic mu nie przeszkodzi. Zgoda. Z tym tylko, że z otoczeniem też by wypadało utrzymywać w miarę przyzwoite stosunki. Może jakby się pokazywać "na czarno" regularnie, to w końcu by się ludzie przyzwyczaili, ale to też wymaga podjęcia pewnych działań. No tak, dla tróó żaden problem.
Skoro już o problemach zacząłem, to największym dla mnie od dawna było - i nadal jest - to, w jaki sposób można przekazać otoczeniu chociażby to jakiej się słucha muzyki. Ubiór coś niecoś podpowiada. Dresy i krok w kolanach, to swoista odznaka, podobnie jest z glanami i właśnie czarnymi ciuchami, ale tu chyba jest większy rozrzut, bo na pierwszy rzut oka może nie być widać tego, co powinno. No więc jak to zrobić ?
A może w ogóle się tym nie przejmować tylko po prostu być sobą ? Też można. Tyle tylko, że czasem chciałoby się jednak pokazać to i owo.
Może teraz coś bardziej na temat Grey_Light_Colorz_PDT_03

Nie wątpię, że są jakieś wzorce, na podstawie których dopasowywane są odpowiednie elementy do poszczególnych ludzi i nawet są jakoś w miarę uzasadnione psychologicznie, ale moim prywatnym zdaniem nie są to jakieś przykazania. To jak z horoskopami: przeczytać, owszem można, ale kto tak naprawdę bierze je sobie do serca ? Tak samo i tu. Ktoś na tyle rozgarnięty czy wykształcony potrafi o siebie zadbać i określić, co jest dla niego dobre, a co nie. Takie dodatki w stylu czarne ściany w dwupokojowym mieszkanku nie muszą od razu dramatycznie wpływać na nasze życie. Trochę jak z palaczami: jak to jest, że niektórzy palą przez ileśdziesiąt lat i dożywają bez problemów sędziwego wieku, a inni po paru latach umierają na raka ?
Z muzyką też jest podobnie. To, że słucham Kredek i Slipknota nie oznacza, że nocami wychodzę z siekierą na osiedle żądny jakiegoś krwawego żniwa. Przykładów pewnie możnaby mnożyć, ale chodzi mi o to, że do tego typu badań lepiej podchodzić z rezerwą.

Szmaragdowa Wiedźma

Nie wiadomo co

Ja chodze najczęściej w jeansach i czarnych, spranych podkoszulkach, albo w zielonych spodniach i czarnej koszulce, w czerwonych bardzo rzadko, ale też. Czerń mnie ubezpiecza, przynajmniej tak sie czuje, jakby to była moja warstwa ochronna przed tym beznadziejnym dzisiejszym modnym strojem młodzieży i ich zachowaniami.

Przewoźnik dusz

O moim wyglądzie można powiedzieć tyle, że gdyby ktoś z was znalazł się na mojej uczelni, to za nic w świecie nie odróżniłby mnie. Kolejny student PW i tyle. Ubieram się tak jak większość mojego towarzystwa. Nie dlatego, żeby ktoś na mnie właził, gdybym zmienił styl. Po prostu nie czuję takiej potrzeby.
Oczywiście, jeśli ktoś chce wyglądać inaczej, lub jak lady witch czuje się w czerni bezpiecznie, to nie widzę nic złego w tym, żeby tak się ubierała. Dobre samopoczucie to jedna z najważniejszych rzeczy przy ubieraniu się. Zdecydowanie mniej zrozumiałe dla mnie byłoby ubieranie się w coś, co się bardzo nie podoba (z wyjątkiem np. garnituru w pracy, bo to czasami konieczność).

Zachód Słońca

Zawsze wierzyłem w ideę bycia sobą do granic możliwości - swoich oraz otoczenia. Nie wyobrażam sobie aby ktokolwiek z moich bliskich znajomych czy przyjaciół potępiał mnie czy odeseparowywał się ode mnie z uwagi na sposób w jaki się ubieram. A opinia pozostałych nie ma absolutnie żadnego znaczenia.

Dziś nie czuję już takiej potrzeby odrożniania się od reszty jak to miało miejsce w ostatnich klasach gimnazjum czy liceum. W tamtym okresie noszenie dużej ilości symboli religijnych, ozdobnych pasów, ubrań głównie w kolorach czerni, ewentualnie z jasnymi akcentami, typu biały podkoszulek, glanów etc. wydawało się być dobrą metodą na odcięcie się od ludzi, którymi gardziłem. Strój był jedną z form zamanifestowania, że to nie jest mój świat.
Podobnie interpretuję teraz moje prowokacyjne zachowanie wobec autorytetów.

Wolę jednak żeby ludzie przesadzali w tą stronę, niż aby rozpaczliwie starali się dopasować. Koniec końcow, doprowadza to do tego, że wyjątkowe jednostki, wtapiają się w tłum i z czasem już nawet nie zauważają, że ubierają się tak jak wszyscy, słuchają tej samej muzyki co wszyscy, czują i myślą to co wszyscy...

Nie ma już w nich szaleństwa, woli poznawania siebie, sprawdzania jak daleko mogę pójść.
Niektórzy rodzą się nijacy, a niektórzy muszą nijakość w pocie czoła wypracować.

Mistrz Gry

Nie bardzo wiem, o co Ci Lady chodzi.
Nic nie mam do poszczególnych kolorów (może poza różowym, który niby jest taki sam jak każdy inny kolor, ale jakoś od pewnego czasu jest niemal symbolem pewnej epoki i sposobu bycia, którego zdecydowanie nie popieram), a sprawa tego, jak reaguje otoczenie pozostawiam każdemu oddzielnie. Jakakolwiek ironia w tym, co pisałem była co najwyżej skierowana w stronę właśnie tych "prawdziwych", którzy nie uznają półśrodków i albo jesteś z nimi albo nie. Chociaż to też niby ich sprawa, więc po co się przejmować.

Aksamitna Mgiełka

Mistrz Gry

Wrażenie po pierwszym spojrzeniu na Gothabellę i Nightesskę na zlocie - bezcenne Grey_Light_Colorz_PDT_02

Przewoźnik dusz

+NecromanTesss+

Powyższą wypowiedź zostawmy może jako podsumowanie topicu Grey_Light_Colorz_PDT_02

, a co do wątków bieżących...

Nie chodzi mi tu o zjawiska "ubiór wyrazem manifestacji" czy kolejne roztrząsanie ważności wyglądu w gotyku...

Czerń jako kryjówka? Oui, tak właśnie sądzę i tu zgodzę się z psychologizowaniem na w/w temat... A ściślej:

Czerń nie bez kozery jest takim kontrowersyjnym "niekolorem". Z fizyki orłem nie byłam, ale powołując się na impresjonistyczne teorie barw, przytoczę takie jej stwierdzenie: czerń faktycznie nie występuje w przyrodzie, jest subiektywnym wyrazem naszego widzenia, kiedy to inne kolory nakładają się na siebie (po rozszczepieniu światła chyba czerni nima? Oświećcie mnie, politechgoci!); uznawana jest raczej za taki kolor, który nie bardzo kolorem jest... Istotnie, czerń jest tu fascynująca; jako kolor o tak licznych (często negatywnych) konotacjach kulturowych, jest jednocześnie zaliczana do barw neutralnych, uniwersalnych - nie jest krzykliwa ani też wygaszająca; w zasadzie każda sylwetka, każda fryzura i styl z nią współgrają; a dla niektórych typów jest ona wręcz korzystna, gdyż wyszczupla i czyni bardziej eleganckim w wyglądzie. Stanowi świetny element kontrastu i uzupełnienia, a przy tym jest łączona z powagą, wagą sytuacji, uroczystością i podniosłością. I być może tą drogą stała się czerń z uroczystej i poważnej - smutną i pogrzebową. co wiąże się z jej specyfiką "niewystępowania" w dziennym świetle; czerń to bezświatło, noc; noc - to metonimia śmierci, metafora upadku i zagrożenia; godzina duchów i mieszania się sacrum z profanum... Jeśli zostaniemy nadal w nurcie mody, to czerń... cóż, zwyczajnie postarza - lub inaczej - powściąga naturalny, młodzieńczy, wybujały urok, nadaje mu formę bardziej "zdyscyplinowaną"; panie (nie tylko?) chyba wiedzą, jak fatalnie potrafi czerń popsuć makijaż (źle użyta), jak też potrafi pomóc w jednej chwili "wydorośleć"...
Całuny grobowe nie od zawszeć czarne były... To w białe płótno owijano zmarłych i białe sadzono im kwiaty; to na białym koniu miała zjawić się apokaliptyczna Śmierć (jak się mylę, poprawiać Smile

); czarny był raczej kolorem tych, którzy zostają i nie chcą być niepokojeni... W kulturze prawosławia kolorem żałoby jest czerwień, za smutną uznaje się też barwę fioletową... A jednak kolorem śmierci jest właśnie czarny; ma to chyba związek z tym, że blisko czerni do cienia (sombre, umbra, sombrero), w czym za cholerę gubię gdzieś angielskie: "black" Smile

, czy jednak dominacja nuty pogrzebowej nie jest na wyrost?

Inne konotacje to:
-mądrość; rozumiana jako wiedza tajemna, tajemnica, ścieżka życia owiana odium licznych, często dramatycznych przygód; wiedza czarnoksięska i zakazana; mądrość związana z niebezpieczeństwem i pokusą;
-abnegacja, nihilizm, leseferyzm, wycofywanie się, dekadencja, bierna postać buntu, ale też walka (postać buntownicza, zakazana);
-ranga, oficjalność, słuszność, stanowisko, itd. (patrz: mądrość);
-indywidualizm, introwertyzm, samodecydowanie;

Gotycyzm jak byk... Smile

A niewinny biały?

-czystość, niewinność, niedojrzałość, świętość, nieskalanie...

... ale i:
-próżność, chęć błyszczenia i olśniewania, bogactwa materialne, chęć wyróżniania się, luksus; także - pedantyczna natura, dążenie do perfekcjonizmu...

Wracając do czerni, jest ona także wyrazem pewnego "nie", odmowy, rezygnacji...

Cóż, z tych dwojga lubię oba kolory... w stosunku 10/1 dla czarnego...

Zachód Słońca

Bad Girl Straight to video

U mnie wygląd i środek to zupełnie co innego. Potrafię w długich gotyckich sukniach, zwiewnych rękawach na ulicy skakac, zachowywac się jak dziecko, aż wszyscy się mnie wstydzą ^^. Ubieram się jak lubie, ale przecież pod to nie msuzę się dopasowywac charakterem i byc mroczna w środku i na zewnątrz

Mistrz Gry

Jak w takim razie można pokazać, że ma się coś wspólnego z gotykiem (nie licząc ubioru) ?

Szmaragdowa Wiedźma

nie o tym jest ten temat.