Granica miłości. Istnieje czy nie? - Gotyk-Forum.pl

Czarny Mentor

A coś mnie wzięło na takie 'miłosne tematy'.

Otóż zastanawia mnie czy istnieje granica miłości. Dajmy na przykład: żona bita przez partnera. Wie, że powinna go zostawić, ale nie chce tego zrobić, bo go kocha. W psychologii mówi się tu o współuzależnieniu, ale czy tylko? Może to właśnie nadal miłość czy raczej przyzwyczajenie. I dalej, czy miłość się kiedyś kończy i wtedy zaczyna się przuzwyczajenie, czy jest to prawdziwe i głębokie uczucie na całe życie?

Co o tym myślicie?

Mrok

Jeszcze dwa miesiące temu myślałem, że miłość na całe życie istnieje i że jej doświadczam. Teraz się skończyła, a może nie? Sam właściwie nie wiem.

Miłość czy przyzwyczajenie? A czy jedno wyklucza drugie? Chyba nie. Jezleli zyjemy z kimś kilkadziesiąt lat to tak czy inaczej się przyzwyczaimy do jego obecności, zwyczajów, głosu itd. Czy w tedy miłość zanika? Niekoniecznie, ale chyba jest nieco wyparta właśnie przez przyzwyczajenie.

W każdym bądź razie ja wierzę, istnieje miłość na całe życie i że mnie taka spotka(spotkała[?]). Jeśli nie, to życie straciłoby dla mnie wiele ze swojego marnego sensu.

Aksamitna Mgiełka

Nie nazwałabym relacji "maltretowana żona nie opuszcza męża" miłością. Jest to raczej niechęć przed zmianami, którą niektórzy mają bardzo mocno zakorzenioną. A jeśli już mówić o miłości, to raczej o miłości do wspomnień (z jakichś powodów przecież wzięli ślub).

Poza tym zaobserwowałam, że nawet jeśli komuś nie zależy na drugiej osobie jakoś specjalnie, ale ta druga osoba będzie na przemian dostępna (kochająca i czuła) z niedostępną (czy to znęcanie się, czy po prostu unikanie kontaktu) to podsyca zainteresowanie w tej pierwszej i wywołuje w niej uczucie, że ona NIE MOŻE żyć bez tej drugiej osoby. Nie wiem, czemu tak jest, ale to prawda. Może działa tu mechanizm:"to, co trudniejsze do zdobycia, jest cenniejsze"?

Ciemność

Nowopowstały

Gothabella, masz całkowitą rację... bo bardziej intrygująca wydaje się właśnie taka osoba, a nie ktoś, kto łazi za nami i niemalże wielbi (chociaż wyjątki się zdarzają, jak w każdej kwestii). Człowiek ma naturę ciekawską, i wydaje mi się, że z tym też się to wiąże.

Pamiętam, że dawno, dawno temu na religii wywiązała się rozmowa na temat chęci odejścia przy zawartym ślubie kościelnym - przykładem było właśnie bicie dzieci i żony przez męża - zdziwiony pan katecheta oznajmił: "Nie można wziąć rozwodu przy ślubie kościelnym... ale zawsze można żyć w separacji... ale jeśli się kocha, powinno się postarać o to, by się z tego wyleczył."
Myślę, że jeżeli naprawdę się kocha taką osobę, to powinno spróbować wziąć ją na leczenie, zrobić coś, by to zmienić ... rzadko który uzależniony przyzna się do tego, ale można zaciągnąć go do psychologa podstępem, chociażby. A jeżeli nic to nie da, pozostaje rozwód, lub dalsze życie w separacji.

Mówią, że zakochanie mija po dwóch-trzech latach. Może prędzej. Ale nie należy równać zakochania z miłością... bo wg mnie w przyzwyczajeniu też jest coś z miłości.

Czarny Mentor

Ciemność

Nie myli się co do jego uczć.

Aksamitna Mgiełka

Ciemność Absolutna

jeśli mówimy o miłości w kontekście związkowości, to uważam ją za pewien rodzaj umowy społecznej, kiedy ludzie potrzebują tego co jeśli chodzi o uczucia, emocje [między innymi potrzeba bliskości, poczucia bezpieczeństwa] etc. może zaofiarować druga osoba, odpowiadają im charakter, osobowość potencjalnego partnera + są zgodni co do postaci, w jakiej ów związek ma występować. potem pojawia się coś takiego co powszechnie nazywa się "miłością", która kończy się wraz z końcem porozumienia bądź braku zaspokojenia potrzeb drugiej strony i oczywiście nie mam na myśli tylko potrzeb fizycznych.

ludzie bardzo lubią usprawiedliwiać się "miłością" w niektórych przypadkach, bo otoczenie w tych sprawach bywa bardziej wyrozumiałe i nie skarci wspomnianej żony, która nie chce odejść od męża z innych przyczyn. pojęcia "miłości" się po prostu nadużywa i tyle.

Mrok

Anhedoniac

Zależy co to jest "rezygnacja z siebie". Jeśli budząca u mniepierwsze skojarzenie całkowita rezygnacja z własnych aspiracji, godności i potrzeb byleby drugiej połówce niczego nie brakowało to autentyczna patologia. Być wiernie uległą kurą domową (zakładając, że aspiracje życiowe "kury" nie koncentrują się wokół garnków) przy robieniu kariery przez partnera chyba nie wymaga komentarza.

Jednak najzwyklejsze codzienne sprawy typu odmawianie czegoś na czym jednej stronie bardzo zależy, na przykład wspólne wybranie się gdzieś (zakładając, że to wyjście jest konieczne, a samotny wypad byłby nieprzyjemny), wspólne oszczędzenie pieniędzy na coś, co jednocześnie oznacza większe cięcia budżetowe dla obydwu stron, czy inne w tym stylu, na które odmowa stronie proszącej przysporzy problemów, a drugiej stronie korona z głowy nie spadnie, to raczej nierozłączny element związku. Dla przyjaciół jest się miłym i można rezygnować z niektórych spraw, a związek to więcej niż przyjaźń, ale znowu żyje się czymś więcej niż tylko partnerem.

Warto też dodać, że miłość rodzi się po czasie, nawet po latach. Przed nią jest stan zakochania, który jest o wiele bardziej żywiołowy, nieprzewidywalny i często o wiele mniej trwały.

Edit
zasadniczo zgadzam się z Monique... ale podchodzisz do tego jakoś tak książkowo i może przez formę wypowiedzi rzeczywiście po części sprawiasz wrażenie jakbyś nigdy się nie zakochała. To jest nagłe i niekontrolowane i po tym czy to przetrwa etap końca zakochania (o tym czy przetrwa sam ten etap nie wspominając) zazwyczaj wychodzi na światło dzienne czy to ma sens, a nie że jest jakaś umowa społeczna, porównywanie itd.

Edit #2 - co by się odnieść do pierwszego posta wreszcie.
Zakładając, że żona bita przez męża nie chce być bita (masochizm), to nie - nie jest to miłość. Wątpię żeby taka osoba chciała przebywać z partnerem, a nie wyobrażam sobie definicji miłości bez stwierdzenia, że dąży się do przebywania razem i wspólnego obcowania. To już przyzwyczajenie i to obustronne. Przy stopniowym przechodzeniu awantur od utarczek słownych po jawną agresję fizyczną nie dostrzega się tak bardzo takich aktów. Po latach takie coś zapewne wchodzi w nawyk w takim samym stopniu jak sprzątanie - nie chce ci się, tracisz na to czas podczas gdy możnaby przyjemniej go spędzić i mimo że potrafisz wszystko w bałaganie znaleźć - sprzątasz, bo się tego od ciebie oczekuje (oczywiście niekoniecznie tylko dlatego się sprząta, ale to przykład pierwszy z brzegu).

Ciemność Absolutna

Nowopowstały

Z tym że "miłość to miłość" to faktycznie zabawne powiedziane. Względem miłości to podobno jest tak (i proszę się nie nabijać tak twierdzą amerykańscy naukowcy a oni przecież wszystko wiedzą Grey_Light_Colorz_PDT_19

: przez okres około 2 lat kontaktu z osobą w której jesteśmy "zakochani" zachodzą reakcje chemiczne które powodują taki stan jaki powodują. Po 2 latach natomiast często zaczynają się schodki a czasem nawet wirujące ostrza;). Powód jest podobno dosyć prosty, substancje chemiczne powodujące stań zakochania się są wydzielane w mniejszej ilości. Tutaj właśnie zaczynają się liczyć bardziej nie "uczucia" a często dosyć okrutny pragmatyzm bo jedno ciągnie w lewo a drugie w prawo... W dodatku przecież sporo osób wchodzi w związek gdzie nie ma miłości (przynajmniej z obu stron) ale związek jest całkiem udany. Właśnie z tego powodu że oboje partnerzy dażą do podobnych celów, mają podobną wizję życia razem, dobrze się rozumieją. Dziwne ale prawdziwe.

Ciemność Absolutna

ależ my nieromantyczni, może jakiś zbiorowy lincz? Grey_Light_Colorz_PDT_02

Druid

Ale wracajac do pierwotnego tematu, to sadze ze granice w milosci wlasnie istnieja. Nie uznaje np takie tlumaczenia typu "gdybys mnie kochal/la to bys mi wszystko wybaczyl/la" Czesto sie tak zdarza, a prawda jest taka ze jezeli ktos kogos kocha to nie powinien chciec wybaczenia, ale wczesniej z milosci wlasnie powstrzymac sie od zlego. I tu wlasnie pojawia sie taka granica, ktora pokazuje na ile mozna tolerowac czyjes zdrady i inne negatywne zachowania, a na ile powinno sie to szybko zakonczyc zeby nie bylo milosci tylko jednostronnej i ktos nie pasozytowal na uczuciach drugiej osoby.