Miłość jako bezlitosny kat... - Gotyk-Forum.pl

Roztańczony Pył Świata

to nie miłość jest chorobą psychiczną tylko to jak niektórzy na nią reagują. zresztą, co do tych 14-17, jak byłem młodszy to też mi się wydawało n razy że "to jest ta i jak nie ona to żadna", i też czasem różne autodestrukcyjne myśli mi po łbie chodzily. ale za którymś razem się kapnąłem, że już parę razy tak mówiłem a potem znów dostawałem p****olca, więc trochę mi się podejście poluzowało. ale to dopiero jak przekroczyłem dwudziestke.

miłość jako taka raczej nie szkodzi, bardziej przywiązanie...

Zmierzch

Roztańczony Pył Świata

no ja na szczęście wykręciłem się sianem i jedyne co mnie dotknęło to niezbyt natarczywy szantaż emocjonany Grey_Light_Colorz_PDT_08

ale fakt, to poczucie "odpowiedzialności" potrafi z deka znerwicować. a do tego niby czemu je w ogóle mieć? w końcu w sprawach uczuciowych każdy ryzykuje... takich już ich urok.

Zmierzch

jakkolwiek by nie było jeśli już zaistniało stadium związku to tej odpowiedzialności nie da się uniknąć, ew. inni nią ciebie obarczą. Gdyby wszyscy mieli podejście do człowieka bardziej liberalne nie byłoby problemu. Bądź co bądź zawsze byłby sam sobie winien, i nikt nie szukałby diablicy (to ja;)) do spalenia na stosie.

Roztańczony Pył Świata

z tym obarczaniem to już też taki niestety urok spraw uczuciowych Grey_Light_Colorz_PDT_08

w końcu gdyby dało się do nich podchodzić z pełnym dystansem, to mogłyby stracić sporo ze swojego uroku. a nawet gdyby nie, to dopasować się w taką parę, żeby była w tym dystansie jako taka równowaga, byłoby cholernie trudne.

więc lepiej trzymać umiarkowany, żeby móc przeżywać uniesienia, ale też w odpowiednim momencie umieć dać sobie spokój Grey_Light_Colorz_PDT_15

Zachód Słońca

Roztańczony Pył Świata

ano można, chociaż nie wiem czy tak do końca nie wiedząc... przynajmniej ja generalnie czasem pchałem się na ślepo, ale świadomie Grey_Light_Colorz_PDT_03

a taki dystans utrzymać się da, na początku jest nawet wskazany. problem w tym żeby był stosowny do sytuacji, a to się nie zawsze udaje tak jak trzeba. i potem raz człowiek uchodzi za zimnego drania, a raz za napalonego szaleńca Grey_Light_Colorz_PDT_08

+NecromanTesss+

Niestety (dla mnie niestety, są tacy, co dążą do "wyziębiania reakcji"), ja już coś takiego - szantaż emocjonalny, emocjonalne "rozmiękczenie" - przeszłam i uodporniłam się na tyle skutecznie, że... cóż, mogę tylko rzec: "Mój urok osobisty wymyka mi się spod kontroli i cóż, może Cię dopadł, ale to nie moja wina". Piszę to z dużym uproszczeniem, gdyż cyniczną manipulatorką ludzkimi uczuciami, osobą bawiącą się czyimś afektem - nie byłam i raczej nie zostanę, mam swoje zasady i na pewno nie rajcowałoby mnie to, że ktoś dla mnie usycha, a ja patrząc nań przymglonym wzrokiem myślę: "męcz się, bo mnie to kręci"...

Ale miałam do czynienia z bardzo niemiłą sytuacją: robieniem płaczliwych scen, gadaniem o samobójstwie, wymuszaniem relacji partnerskiej gdy chodziło o przyjaźń, obrażaniem się, gadaniem typu "kiedyś będziesz tego żałować" i "jesteśmy dla siebie stworzeni, jak nie ja, to kto", błaganiem o miłość, co odnosiło skutek odwrotny do zamierzonego... Plus okazywaniem "patrz, jak cierpię, to przez ciebie"

W końcu zerwałam kontakt, kiedy sprawy zawodowe osoba owa jęła wykorzystywać jako narzędzie swojej gry i demonstracyjnie zamilkła. Życzę jej szczerze jak najlepiej, bo przy tym wszystkim zasługuje na szczere, piękne uczucie, znam wartość w/w człowieka. Ale czy żyje, jak żyje - nie wiem i już się pewnie nie dowiem. Nie mogę brać odpowiedzialności za psychiczną rozsypkę kogoś innego, z kim byłam szczera od samego początku, ale kto nie chciał przyjąć do wiadomości" nic z tego nie będzie".

Jasność

Narzeczona wampira

tyle, że nie każdy sobie z takim stanem potrafi poradzić i nie każdy go wytrzymuje. niektórym nie mija - bo wtedy ich już nie ma.

Jasność

Masz rację.
Należało by powiedzieć, że ten stan najczęsciej mija, jesli człowiek zdoła go przetwać.

Narzeczona wampira

yhm, też tak myślę Grey_Light_Colorz_PDT_19

trzeba mieć naprawdę silną psychikę, żeby dać sobie radę... i trzeba przede wszystkim chcieć.

Aksamitna Mgiełka

Ha,dlatego zawsze mówię, że trzeba znać swoją wartość... Utrata bliskiej osoby boli, ale głupotą byłoby uważać, że to koniec świata, poza tym często jest tak, że człowiek (często nieświadomie, ale jednak) traktuje to w kategorii ambicji, i raczej nie może się pogodzić z tym, że został porzucony, niż z tym, że tej drugiej osoby już przy nim nie ma... Coś jak przy wywaleniu z pracy: bardziej boli zraniona ambicja, niż rozstanie z ukochanym miejscem zarobkowania Evil or Very Mad

.

Manipulacje psychiczne opisane przez Nightessskę są dla mnie czymś strasznym - ewidentnie widać, że ze swojej strony nie zrobiło się nic złego, ale ta druga osoba i tak potrafi wszystkich wokół przekonać, że została bestialsko skrzywdzona, i wywoływać poczucie winy w obiekcie swoich "uczuć". Najważniejsze to nie dać się zmanipulować, kierować się zdrowym rozsądkiem i nie stawiać sobie za cel przekonanie tej osoby, że nie jesteśmy tacy okropni, jak ona nas chce widzieć, bo to i tak się nie uda.

Zło Zza Szkieł

Cóż, ja przeżyłam takie rzeczy, że chyba tak zwana "miłość" nie zrobi mi większego mentalnego kuku. Jestem diablo silna psychicznie, co oczywiście nie przeszkodziło mi w zaliczeniu całkiem puchatej depresji.

Otóż ja w miłość nie wierzę. To znaczy, uznaję jej istnienie, ona sobie jest, ale mnie omija szerokim łukiem. Jak dotąd jedyny związek stworzyłam w przedszkolu i jakoś z tego powodu nie rozpaczam. Odpycham mężczyzn niesamowicie. Jak to mówią starzy górale szkoccy: shit happens.
Może kiedyś znajdę sobie Tego Jedynego (albo Tą Jedyną?), zakocham się i uznam, że do tej pory nic nie wiedziałam o życiu.
Miłość, która niszczy człowieka, to może być jakaś fatalna namiętność typu Anna Karenina + Wroński. Namiętność to hormony, zwierzę to hormony.A więc tragiczna miłość zaczyna się tam, gdy wygrywa nasze wewnętrzne zwierzę. Bardzo sympatyczne. Resztki Mickiewicza, Goethego i innych państwa spod znaku Endorfin i Feromonów przewracają się w grobach. Trochę ruchu staruszkom nie zaszkodzi Grey_Light_Colorz_PDT_45

Zdecydowanie bardziej od miłości w najpopularniejszym jej znaczeniu cenię przyjaźń. Dlaczego? Bo w przyjaźni jest nie chemia, a człowiek, bo przyjaźń wymaga więcej. Jest po prostu szlachetniejsza, a ja, będąc mentalnym snobem cenię to, co szlachetniejsze.

Jeżeli chodzi o zabijanie się z miłości..cóż...to JEST emo. To jest strasznie tró emo, jeszcze tróej (jak się, do jasnego Vibrio cholerae stopniuje "tró"), niż podcinanie żył depilatorem.

Nowopowstały