Poczucie winy - Gotyk-Forum.pl

Hrabia

To proponujesz katować się wyrzutami sumienia? Ja tak robiłem i wpędziłem się w niezłą depresję. Zawsze wyobrażałem siebie w umyśle tej drugiej osoby. Wyobrażałem sobie jej ból i cierpienie z mojego powodu. Im bliższa osoba tym bardziej boli.

Może zbyt ogólnie się wyraziłem. Trzeba iść dalej. Nie zamierzam już więcej rozszarpywać tych ran, wystarczą blizny. Będą zawsze widoczne. Jak się mocno czymś sparzysz to więcej tego nie dotkniesz. Zawsze po skrzywdzeniu kogoś jest sie choćby trochę innym. To jest ta lekcja.

Szmaragdowa Wiedźma

po pierwsze i najważniejsze, pomiędzy czerpaniem mądrości życiowej z własnych błędów i żalem towarzyszącym późniejszym konsekwencjom, a sztucznym i niepotrzebnym katowaniem się rozdrapanymi ranami istnieje bardzo cienka granica... i, by nie wpędzić się w depresję, czy inne w podobnym stopniu przyjemne rzeczy, musimy nauczyć się ją dostrzegać.

La Figlia Della Tempesta

Niestety nie potrafię się pogodzić z tym, że jestem tylko człowiekiem i że w związku z tym jestem niedoskonała.

Szmaragdowa Wiedźma

w tym wypadku nie ma szans na to, że twoja nieakceptacja zmieni ten fakt...

La Figlia Della Tempesta

Oczywiście, ale to dla mnie jeszcze nie powód, żeby pójść na łatwiznę i powiedzieć sobie, że skoro skoro doskonała być nie mogę, to sobie będę spokojniutko żyć, godząc się z różnymi złymi rzeczami, jakie robię.

Szmaragdowa Wiedźma

La Figlia Della Tempesta

Przekonanie o istnieniu czegoś takiego jak odpowiedzialność.

Nocny Łowca

Odpowiedzialność? Nie pójście na łatwiznę??... I jeszcze głęboki brak akceptacji swojej osoby... i niezdolność (czy niechęć?) wybaczenia sobie. Superowo Grey_Light_Colorz_PDT_02

Prosta droga do głębokiej depresji, albo innych ciekawych form neurozy. Pytanie tylko: Po Co?

Osobiście uważam, że absolutnie nie ma po co żałować przeszłości. To jak rozdrapywanie rany, zamiast pozwolić się jej w spokoju zagoić - nie dość że nie pomaga, to jeszcze goi się dłużej i zostawia paskudne blizny.
Czasem tylko warto "okazać" żal, bo czasem otoczenie tego oczekuje (i wtedy ma się z tego realny zysk).

Oczywiście przeszłość ciągnie się za człowiekiem, ale powiedzmy sobie szczerze: i co z tego? Wbrew pozorom łatwo jest zerwać z przeszłością, albo udać przed ludźmi że się to zrobiło i chce się "poprawić" - większość osób jest w brew pozorom bardzo naiwna.

Warto przechowywać i analizować błędy, by nie popełniać dwa razy tych samych, ale analizować je tylko na zasadzie bezemocjonalnej analizy faktów - emocje zaburzają czystość oceny i zdolność logicznego myślenia.

Szmaragdowa Wiedźma

Ouroboros

Ja uważam, że nie należy niczego żałować, ale poczucie winy jest ważne, dobrze zapamiętać to uczucie, lekcję, zastanowić się nad sobą, nie popełniać więcej błędów... Ale nie można żyć przeszłością i wspomnieniami najbardziej przykrych chwil. Jeśli coś się stało, trzeba to zaakceptować, co nie oznacza, że uznać za słuszne, czy za właściwy stan rzeczy, którego nie należy zmienić. Konsekwencje swojego postępowania powinno się ponosić, ale nie widzę sensu w umartwianiu się.

Nowopowstały

bez poczucia winy nie uczymy się na błędach, to raz.
poczucie winy i tendencje depresyjne to nie to samo - to dwa.
ja, do pewnego momentu swojej marnej egzystencji, skrzywdziłam wszystkie bliskie mi osoby. wszystkich i kazdego z osobna. i to dość ostro. po półtora roku stwierdzam, że powoli dojrzewam do tego, aby chociaż z jednym z nich spotkać się, porozmawiać, pokajać się, mając nadzieje na ewentualne wybaczenie.
myślę, że tak jest zdrowo. ale ciężko.
oczywiście, nie wszystko da się tak załatwić, ale tu wracamy do początku mojego posta: bez poczucia winy nie uczymy się na błędach. kwestia tylko tego, żeby nie przesadzić.
(krzywdząc siebie często krzywdzimy innych -> kolejne poczucie winy i kółeczko się zamyka)

Bad Girl Straight to video

Czasem wyrzuty sumienia są bezsensowne, ale są czyny za które powinnismy je miec takie jak np. kradzież, zabójstwo ... w pewnym sensie prowadza do tego abysmy złego czynu zaniechali i starali się byc lepszymi w tym co robimy ... ale czasem są po głupotach, nic nie znaczacych czynach, które w naszych oczach urosły do wielkości góry

Ouroboros

Poczucie winy jest ważnym uczuciem, potrzebnym tak samo jak ból i strach, ale służy temu, by zwrócić uwagę na problem, ukształtować jakieś wartości, ale nie powinno się z tym moim zdaniem żyć. Tak jak ból należy eliminować, zarazem walcząc z jego przyczynami i zapobiegać ponownemu pojawieniu się, tak samo i tutaj. Uważam tylko, że niedobrze jest żyć żałując czegoś, co już należy do przeszłości. Błędy są po to, by się na nich uczyć, a nie się przez nie umartwiać.

Jasność

tak a propo to poczucie winy ( w tytule) i żałowanie że się coś zrobiło ma niewiele ze sobą wspólnego...

Więc nie wiem na jaki temat mam sie wypowiadać.

Załóżmy że to drugie.

załuje niewielu rzeczy. Dwóch. Lepiej zapamietać i nieżałować ale i tak to nie wychodzi w praktyce.

Narzeczona wampira

Trzeba wyciągać wnioski i nie popełniać drugi raz tego samego błędu. Ale nie można przez całe życie rozpamiętywać złych chwil, trzeba życ tym co jest.