Wyjątkowość - Gotyk-Forum.pl

Ouroboros

W dużym stopniu będę się pewnie powtarzać, bo nie czytałam całego wątku, no ale chyba możecie mi to wybaczyć. A oto moje zdanie: Goth też człowiek, to jest odmienna subkultura, więc będzie się wyróżniać pewnymi elementami, a innymi nie, to nie jest jakiś odmienny gatunek. Goci są różni, jak wszyscy ludzie, jedni bliżsi stereotypom (przyczyny: uwarunkowania charakteru, mentalność tłumu, pragnienie dostosowania się i/lub potrzeba poczucia przynależności do grupy ), inni od nich dalecy. Przeświadczenie o własnej wyjątkowości ja również zauważyłam, ale znowu nie tylko i nie u wszystkich gotów.

Aksamitna Mgiełka

Bad Girl Straight to video

Ja znam technodupe, których u nas w mieście setki twierdząca, że ma własny styl (bo nosi tak niskie spodnie, ze jej praktycznie łonówki widac).

Jak dla mnie ktokolwiek nalezący do jakiejkolwiek subkultury nie ejst jednostka jedną jedyną na świecie, ale w świetle całego społeczeństwa jednak różni się od innych

Jasność

Ouroboros

"Jeżeli nie potrafisz dojść prostą drogą do tego, by nie być pospolitym, to krzywą drogą na pewno do tego nie dojdziesz."

Karol Dickens

Szmaragdowa Wiedźma

prosta sprawa... jedni się z tym rodzą i choćby nie wiadomo co czynili, i tak będą się wyróżniać. a inni ewentualnie mogą udawać, ale zawsze będzie to sztuczne. wyjątkowości nie da się kupić.

Consigliori

A muszę być wyjątkowy? Czy koniecznie, na siłę trzeba się starać być "jedynym w swoim rodzaju", zawsze iść pod prąd itd, itp?

Po co? Jestem jaki jestem i szczerze mówiąc mam gdzieś czy jestem wyjątkowy czy nie. Mogę być taki sam jak tysiące innych i jeżeli mi z tym dobrze, to po co to zmieniać?

Ouroboros

Być sobą, no co Wy, po co? Lepiej popracować nad wizerunkiem! A po co? By czuć się ponad to wszystko, zaznaczyć swoją indywidualność, że jest się kimś, ma się coś własnego, a nie tylko się... egzystuje, tak, jak te wszystkie klony, by zwrócić na siebie uwagę, może ktoś będzie czuł respekt...?
Tylko jeśli będę kimś innym, to kto będzie się cieszył wszystkimi moimi osiągnięciami? Ja czy... ten ktoś inny? Czy kiedykolwiek ktoś mnie zrozumie, ktoś MNIE polubi, jeśli ja sama nie będę siebie znała, wyrzeknę się swojej prawdziwej osobowości? Im więcej masek, tym więcej fałszu...
To ma swój urok, jak może mieć przedstawienie grane przez autora, to ja decyduję, czy wolę życie, czy teatr.
Można chcieć sie wyróżniać, nie rezygnując tak do końca z własnego Ja, ale powinno się wystrzegać dwulicowości, zakłamania, sprzeniewierzania się wyższym wartościom, śmieszności, krzywdzenia samego siebie poprzez skazywanie się na niepotrzebną samotność...
Za to chęć wybicia się (to też jest wyróżnianie) może być bardzo konstruktywna, motywująca do pozytywnego działania...
Jednak wyróżnianie się dla samego wyróżnianie? Bardzo sensowne! [ironia] Zgadzam się, że każdy jest inny, wystarczy tego nie ukrywać, nie dopasowywać sie do szablonów, nie ma dwojga takich samych ludzi a oryginalność sama w sobie nie ma wartości, zyskuje ją dopiero w odpowiednim zestawieniu.

Jasność

Ouroboros

Mówiąc o wybiciu się miałam na myśli ludzi, którzy chcą tworzyć coś wielkiego, artystów, wynalazców, odkrywców... Ludzi z ambicjami, którzy osiągają wielkie cele, realizuję się w ten sposób, a zarazem dają wiele innym... Czy są szczęśliwi przez to? Pewnie i tak, i nie, jest wtedy presja, potrzeba poświęceń... Inni za to widzą efekt, a nie widzą za nim człowieka... Zawsze są dwie (albo i więcej) strony medalu.. Jednak taka chęć wybicia się przy odpowiednich możliwościach i samozaparciu może być bardzo dobra prowadzić do spełnienia się i wielkich celów. (wielkich choćby dla jednego człowieka)

Jasność

Wiesz - przypomniało mi się, co rzekomo zwykł mawiać Nietzsche; "Nie myślcie, że jestem szczęśliwym człowiekiem. Uśmiecham się, żeby powstrzymać łzy. Pracuję nad uśmiechem żeby nie płakać. Jeśli się nie uśmiechasz, napłyną łzy"
Jak i przypowieść o Aleksandrze Wielkim, który po podbiciu "całego" świata, zamknął się w swoim pokoju i płakał rozgoryczony - bo został sam ze sobą - bo każdy człowiek zostaje w końcu sam ze sobą, kimkolwiek by nie był.
To w sumie taka luźna dygresja, jednak chyba trochę związana z tematem.
Każdy człowiek jest człowiekiem i tego nie przeskoczy. Grey_Light_Colorz_PDT_19

Ouroboros

Że ludzie wielcy byli też samotni i nieszczęśliwi historia pokazuje nam wielokrotnie i ja wcale nie twierdzę inaczej, ale z drugiej strony samorealizacja jest bardzo ważna... Możnaby wysnuć teorię, że osoby nieszczęśliwe, samotne, które się wyróżniają w znaczący sposób wcale się o to nie starając, w pogoni za własnym "ja" i za sensem,stawiają sobie (i realizują) wielkie cele. Z których więcej radości mają inni. Ale dlaczego ci, którzy dopiero pragną się czymś wyróżnić, realizując marzenia mają czuć się nieszczęśliwi?

Nowopowstały

„Patrz na siebie nie porównując się z innymi lecz wyodrębniając się.
Wyodrębniaj się i pozwalaj sobie ma wszystko co Ci się podoba.
Jeżeli odczuwasz złość, nie ukrywaj tego choćby to było ordynarne;
Jeżeli jesteś wesół – postępuj tak samo choćby to było banalne.
Pamiętaj że Twoje życie – to Twoje życie i żadne choćby najszlachetniejsze zasady – nie są dla Ciebie prawem.
To nie Twoje zasady. W najlepszym razie są do Twoich podobne.
Bądź niezależny. Niezależność to najszlachetniejsza cecha, najlepsze słowo we wszystkich językach. Jeśli nawet doprowadzi Cię do klęski – to będzie tylko Twoja klęska”

Josif Brodski

Nocny Łowca

Piękne. Podpisał bym się pod tym wszystkimi czterema kończynami, alem chyba nie godzien, więc napiszę tylko że zgadzam się w 1001% Wink

Aksamitna Mgiełka

Sorry, ale jak dla mnie ludzie usiłujący być za wszelką cenę niezależni też mają problem... Pomijając fakt, że to niemożliwe Wink

.