Rodzina - najwyższa wartość? - Gotyk-Forum.pl

Nowopowstały

u mnie niestety w domu dogaduje sie tylko (i to nie zawsze z mama), z ojcem to juz praktycznie wcale.zawsze jest cos co sie mu niespodoba i jest z tego niezla wojna...dlatego moze rodzina nie ma najwyzaszej wartosci dla mnie i nie wiem czy bede mial swoja, bo jak widze te wszystkie zatargi to juz wole zyc sam i miec ta swiadomosc ze nie bedzie konfliktow (z soba sie nie kloce)-ale jak to bedzie zobaczymy. Jedno teraz jest pewne - na razie rodzina jest na dalszym miejscu...

Ciemność Absolutna

rodzina dla mnie jest na pewno na jednej z górujących pozycji w hierachii ale nie jest najważniejsza. rodzina nie jest idealna, nie zawsze czujemy się w niej dobrze, nie jesteśmy przez wszystkich akceptowani, sami też często nie rozumiemy w jaki spoób on a ma funkcjonować i dlaczego funkcjonuje inaczej. a patologie? zdarzają się w co którejś tam rodzinie.
jest to podstawowa jednostak dla dziecka, ale dalej... traci na wartości bardzo często.

Roztańczony Pył Świata

zasadniczo mam z rodziną dobre relacje. waśni wśród krewnych żadnych nie ma, a przynajmniej ani rodzice ani dziadkowie w żadne się nie wtrącają. z najbliższą rodziną mam relacje... rodzinne. oni pomagają mi, a ja, od kiedy mogę, jakośtam pomagam im i staram się doprowadzić do swojej zupełnej samodzielności, co nieźle mi idzie Grey_Light_Colorz_PDT_08

. jeśli chodzi o dalszą rodzinę - traktuję ich jak wszystkich innych ludzi - lubię albo nie i koniec. pokrewieństwo nie jest dla mnie w żaden sposób wiążące. zresztą jedyną osobą z mojego pokolenia w rodzinie z którą utrzymuję jakiś w miarę bliski kontakt jest mój kuzyn - w sumie gdyby mieszkał bliżej to niewykluczone że bylibyśmy jak bracia Grey_Light_Colorz_PDT_08

Jasność

Rodziny się nie wybiera i najlepiej wychodzi się z nią na zdjęciu.
Wybrałam ucieczkę, a w najgorszym wypadku zerwanie kontaktów.

W swoim życiu zazwyczaj trafiałam na ludzi po przejściach związanych z rodziną, którzy z czasem okazywali się dla mnie najbliższymi osobami, dlatego jakoś wokół zauważam tylko same rozbite rodziny, nieudane małżeństwa.

Nie mam zamiaru już więcej się załamywać. Chcę walczyć o moje szczęście. Teraz mam zamiar skupić się na maturze i ją dobrze zdać, potem wyjechać, usamodzielnić i zacząć życie od nowa.

Wszystkim uzależnionym od toksycznej rodzinki, życzę, by nie dali sobie zniszczyć życia tak jak ja i w porę odeszli. Taka rodzina nie jest wartością.

Nowopowstały

Tez mam problemy z babcia. Ostatnio przyjechala do nas na miesiac. Gdzies po tygodniu zaczela narzekac ze jej nie potrzebujemy, ze nam zawadza itd, itp. A wieczorem postanowila ze pojdzie z powrotem do domu pieszo (oddalony od nas o 120 km). W koncu moj tata spal pod drzwiami zeby "babunia" nie wyszla Grey_Light_Colorz_PDT_09

A z blizsza rodzinka jest ok: z tata sciagam gotyckie piosenki z internetu, z mama przemeblowuje pokoj a moja siostra jak tylko zobaczy cos czarnego w sklepie to od razu mi przynosi Grey_Light_Colorz_PDT_02

Półcień

A ja z kolei jestem ulubienicą całej rodziny. (nie wiem czemu.)
Przez babcie i dziadków jestem uwielbiana, kuzynostwo bardzo lubi spędzać ze mną czas, a od maleńkości byłam oczkiem w głowie... -.-
Tylko że ja za tym nie przepadam. Rodzinę traktuję trochę jak przegniłą instytucję, do której się trzeba trochę dostosować, co mi jest wybitnie nie na rękę. I ot z rodziną najbliższą mam małą apokalipsę od czasu, do czasu.
Z rodzicami prowadzę taką małą wojnę, z zasady o wszystko, począwszy od muzyki, przez mój ubiór ('Tylko czarny i czarny ewentualnie czarny!') aż do mojej osobowości i tego, jaka to ja jestem zła i w ogóle.
To z mamą, z tatą jeszcze się jako tako dogaduję, szczególnie w temacie muzyki i kilku innych. Zawsze stoi za mną murem, jeśli mama się czepia, ewentualnie kiedy mam, jak to oni nazywają - 'odchyły'...
Podsumowując, nie jest jeszcze tak źle, zawsze mogło być gorzej...
Fakt, czasem jest gorzej, czasem lepiej, ale wolę mieć już taką rodzinę, niż żebym nie miała jej wcale...

La Figlia Della Tempesta

Wszyscy psioczą na rodzinę... a ja zawsze miałam świetne układy ze swoją, nawet jako nastolatka (nie twierdzę, że nie było okazjonalnych spięc, ale zawsze było to krótkotrwałe i niezbyt poważne) i kompletnie sobie nie wyobrażam np. mieszkania daleko od moich bliskich (którzy faktycznie są mi bliscy).

Jestem wyjątkiem Grey_Light_Colorz_PDT_08

Bad Girl Straight to video

Proc ja też w swojej jestem szczęśliwa

Czarny Mentor

Ja w swojej też.
Zawsze miałam dobry kontakt z rodzicami, dziadkami i rodzeństwem. Z siostrami umiem się dobrze dogadać i wiem, że zawsz mogę na nie liczyć. Z babcią łączy mnie podobieństwo charakteru: mamy podobny gust i tym podobne. No i zawsze podoba jej się mój styl ubierania i makijażu. Z rodzicami odkąd pamiętam łączyły mnie więzi silne. Zawsze mamy o czym rozmawiać, czasami spędzamy nadal wspólne wieczory czy to na czytaniu książek, rozmowie czy zwykłym graniu w karty Grey_Light_Colorz_PDT_08

. Ostatnio trochę rzadziej dogaduję się z mamą, ale obie umiemy iść na kompromis, co często kończy się zgodą.
Rodzina jest jedną z najważnieszych rzeczy w moim życiu:)

Nowopowstały

Ja jestem przeciwienstwem babci. Mam do niej maly uraz po tym jak z nia mieszkalam. Moja babcia i moj dziadek mieszkaja razem z moja ciocia, wujkiem i trojka kuzynow. Problem w tym ze babcia nienawidzi mojego wujka, i gdy on wracal z pracy to ja musialam siedziec w jej pokoju i ogladac Trwam. A raz tak sie pozarli ze babcia nazwala wujka pytonem a wujek babcie zmija kaszubska. Nie odzywali sie do siebie przez co najmniej miesiac Grey_Light_Colorz_PDT_04

Anhedoniac

Ja miałem mnóstwo zgrzytów z rodziną, a z bratem szczególnie. Cóż, szczerze powiedziawszy to się nienawidziliśmy, a jest do tego starszy o parę ładnych lat, więc dopowiedzcie sobie jak wyglądało moje dzieciństwo Grey_Light_Colorz_PDT_08

Dodatkowo byłem typem buntownika i zgrzyty potęgowałem. Gdyby nie drugi brat, który mnie bronił jak lew, byłoby ze mną bardzo słabo.

Dzisiaj jednak jest mi z powodu tamtych zgrzytów bardzo głupio. Wyrosłem z tego na szczęście. Może to przez to, że jestem teraz od nich daleko i widujemy się okazyjnie? Albo po prostu wyrosłem z tego i wreszcie rozumiem, że ojciec jednak ma rację z głoszonymi przez siebie tezami o kulturze, a matka o pieniądzach, z którymi fanatycznie się spierałem jako dosyć gówniarski romantyczno-buntowniczy młodziak i zdałem sobie wreszcie sprawę z tego, że jak matka mówi o tym, że chciałaby mieszkać w ewentualnym domu razem z moją ewentualną rodziną kiedyś, to wystarczyłoby powiedzieć, że nie widzi mi się taka koncepcja, a nie wyskakiwać z ryjem, że nigdy w życiu. Do tego przekonałem się, że brat jednak też ma jakieś atuty i mamy bardzo podobne drogi rozwoju edukacyjnego i potrafimy się dogadać gdy nie spędzamy za dużo czasu ze sobą i nie ma za bardzo okazji wrzucać, jak miał w zwyczaju, że słucham "gównianej muzyki" i ogólnie jestem chodzącym obciachem Grey_Light_Colorz_PDT_08

A babcia? Lekko moherowa jest, ale to najsuperowsza babcia świata, otwarta na odmienność innych ludzi Grey_Light_Colorz_PDT_15

i nawet nie głosowała na PiS Grey_Light_Colorz_PDT_08

Czasem wręcz żałuję, że widuję się z nią tak rzadko.

Fakt faktem jednak - skoro sami jesteście buntownikami, wczujcie się w rodzinę. Jak mają reagować? Nie chcecie im tego ułatwiać? Ciekawe jak zareagujecie na takie samo zachowanie swoich przyszłych pociech Grey_Light_Colorz_PDT_08

Trzeba się też wczuć w ich skórę, bo źle na pewno nie życzą.

Aksamitna Mgiełka

Ja kocham moją rodzinę, ale zdecydowanie lepiej się czuję, kiedy mieszkamy osobno i widujemy się raz na jakiś czas plus od czasu do czasu do siebie dzwonimy. Smile

Sorry, ale tak jest po prostu dużo łatwiej, żadnych spięć o pierdoły, ja sobie mogę bałaganić, ile chcę, a oni mieć taki porządek, jaki chcą, nie ma dumania, co na obiad, żeby wszystkim smakowało, spierania się, kto coś zrobi lepiej i w ogóle...

Może najfajniej by było, gdybyśmy mieszkali w jednym mieście - zawsze większe poczucie bezpieczeństwa - ale oddzielnomieszkaniowość odpowiada mi zdecydowanie. Jedyną jednostką z rodziny, jaką chciałabym mieć przy sobie, to kot (kot nigdy nie narzeka na buty rozrzucone po przedpokoju i nieposprzątaną łazienkę i jest puchaty i mruczy).

Fajnie jest odwiedzić rodzinkę na weekend, ale nawet po paru dniach odczuwam czasem lekki przesyt.

Wujek Samo Zło

Mógłbym się w zasadzie podpisać pod powyższym postem, z kotem włącznie (którego niestety nie posiadam bo za dużo podróżuję) Grey_Light_Colorz_PDT_15

Ciemność Absolutna

czasem jest mi wręcz trochę szkoda ludzi, którzy całe życie mieszkają z rodziną, nie chodzi mi nawet o swobodę tylko próbę samodzielności, kiedy samemu trzeba się zatroszczyć o własny tyłek [i żołądek], nauczyć załatwiać różnego rodzaju skomplikowane i ryzykowne sprawy jak np. pierwsze w życiu uruchomienie piekarnika gazowego Grey_Light_Colorz_PDT_06

co oczywiście nie znaczy, że mieszkając z rodzicami nie umiemy zupełnie radzić sobie w życiu.

inna sprawa, że rozwiązania typu "mieszkanie w domu+praca" czy "wyjazd na studia+utrzymywanie przez rodzicieli", przy założeniu, że kiedyś wyprowadzimy sie na stałe, jest o tyle dobre, że nie ma drastycznego wskoczenie w tzw. "dorosłe życie", przypominającego szkołę przetrwania tylko szansa na stopniowe pogodzenie się i nauczenie dorosłości.

Zmierzch

jestem samotnikiem i mam zadatki na mizantropowanie. poza tym nie jestem przesadnie sentymentalna, czy towarzyska. moje kontakty z rodziną są na normalnym poziomie, nie mam co narzekać, żyję spokojnie od 18 lat, bez awantur, bez zakazów, przesadnych nakazów etc.

z tym, że zamierzam zmienić ów stan. tj po maturze chcę się przenieść. tak jak napisała Monique, na studia, ale z pomocą finansową od rodziny. oczywiście nie mam zamiaru żerować na nich całkowicie, gdyż chcę dodatkowo sama postarać się o finanse. a możliwości po LO jest sporo, chociażby studencki kredyt.

oderwanie się od domowego ogniska jest przydatne. oczywiście, wygodnie jest iść na pobliski uniwerek (u mnie - Warszawski) i codziennie poświęcać 40 minut na dojazd w jedną stronę, ale nie chcę. z powodów wyższych, jak i własnej potrzeby. tak, jak napisała Gothabella, rodzina jest "ok", ale nie do przesady. mi czasem brakuje przysłowiowego "świętego spokoju", który objawiałby się kompletną ciszą w domu, gdzie hałasowałyby tylko zasłony, gdyby na dworze była wichura. z nazwaniem rodziny "wartością najwyższą" można polemizować. owszem, jest ważna, ale do pewnego momentu (wieku). bo potem Alma Mater traci na znaczeniu, kiedy tworzy się własną.