List do Bestii - Gotyk-Forum.pl

Pra-admin

Witaj, Bestio.

Nie pamiętam jeszcze Twego nowego imienia, wybacz. Piszę, bo postanowiłem nauczyć się ryczeć, tak jak to Ty robisz. Stać nad całym Światem i ryczeć. Pluć plagami i flakami, warczeć, a nagle stawać się potulnym jak zwierzątko domowe, rybka w słoiu - nieważne, czy już ugotowana.

Tak, mam ku temu powody. Wcale nie muszę ich wymieniać, wystarczy, że zna je historia - najlepsza pośredniczka 'tabula rasa'. Ta, która wypełnia, zapisuje i pamięta, jak najgorszy wróg, nigdy nie zapomina, nigdy, nigdy. Można by powiedzieć, że zwyczajnie wynika to z jej bezmyślności (głupoty?). Nie słucha, nie wybacza. I co z tego? To, że też mam prawo jej nie wybaczyć (choć na razie jeszcze nie mam czego, to znajdę coś, jak dwa dodać dwa jest cztery znajdę).

Z drugiej strony mogę odebrać jej moje tajemnice. Może zdołam to nazwać prymitywnym sposobem zemsty? Czy brak zaufania może być zemstą? Nie mam pojęcia Bestio, liczę na to, że Ty wiesz. Jakkolwiek by nie było postanowiłem uderzyć pięścią w stół i zatrzymać w milczeniu na kilka wieków, by nasłuchiwać, czy widelce faktycznie się odezwą. Jeśli tak, to w porządku. A jeżeli nie? Pewnie tkwią w zmowie milczenia, może znaczy je już czyjś ból i dlatego zamknęły się w sobie, milczą. A światło nie znaczy na ich powierzchni porysowanych blasków. Biedne widelce. Tobie też niczego nie żal tak jak porcelany? Ech, ja opłakuję starą, zakurzoną kolekcję łyżeczek, noży i przede wszystkim zagubionych gdzieś widelców. Ale to nie tak istotne jak chęć mojego spijania Twych słów, które kształtowałyby mnie, jak zwykle od nowa. Istniałem już tak wiele razy, że za którymś podejściem postanowiłem zaryzykować. I wyjawię Ci tajemnicę, którą powierzałem historii. Otóż do wszystkiego skłoniły mnie stare drzwi frontowe. Ciężkie, dębowe drzwi, jedne z tych, które sprawiają wrażenie, że nigdy nikt ich nie zdołał jeszcze otworzyć. Przenika przez nie na przemian ociężały bas i blask, słońc, księżyców, wszystkiego, co mija nas w drodze przez galaktyki. Nieznany wiekszości z nas. ludzi, smak prawdziwego istniania. Wiesz w czym się kryje? Pewnie wiesz, ale i tak Ci napiszę jak ja to widzę.

Błędem było wyjawienie ludziom sentencji carpe diem. Niewiele, bowiem osób, poza jej Ojcem potrafiło nazywać ją jej prawdziwym imieniem i znaczeniem. Człowiek nacodzień szuka drogi do spełnienia, bezwarunkowego spełnienia swoich potrzeb (może dlatego Darvin miał rację nazywając nas zwierzętami). Jedyne, co broni go przed realizacją zachcianek, to człowieczeństwo (takie dziecko ze stosunku cywilizacji z ewolucją). Co jednak, gdy człowieczeństwo mówi chwytaj dzień? Wtedy Pan, lub Pani dopisuje z radością kolejne słowa: bo się skończy, bo umrzesz i nie spróbujesz wszystkiego, bo trzeba żyć chwilą. Hedonizm jest wygodny. Ale czy może wynikać z człowieczeństwa?

Czy zwierzęcość w człowieku to człowieczeństwo (jak już pisałem dziecko ze stosunku cywilizacji z ewolucją)? Nie wiem jak Tobie, Bestio, ale mi się wydaje, że nie. Czy grzech jest słuszny? Wiemy przecież, że nie, bo każdy krzywdzi kogoś (i/lub nas). Czy w takim razie przybieranie sobie błędnych cech (grzeszność) możemy uznać za wynik rozwoju? Nie...

Nie oskarżaj mnie, Bestio, że chcę podważyć słowa tak wybitnego myśliciela. Chcę tylko podkreślić ich niesłuszną interpretację (skoro teza dobra, a czyni źle, to chyba zło wynika z błędnego jej rozumienia). Ale to także nie jest istotne.

Chciałem tu zwyczajnie powrócić do tematu drzwi frontowych. Czułem kiedyś, jak ciągnęłaś z drugiej strony, gdy próbowałem zamknąć je za sobą. Jesteś silna... Ale i nie o tym zamierzam pisać. Zamierzam uderzać, bić, ciąć do krwi, a potem płakać, chłonąć zapach mnie. Chcę ryczeć tak, jak Ty (i dlatego piszę) ryczałaś z drugiej strony. Ręka była nazbyt śliska, by utrzymać klamkę (wielką, pordzewiałą, ręcznie kutą). Chwyciłem ją drugą dłonią, zaparłem nogami, walczyłem z istną wichurą. Deszcz siekał po twarzy, wpływał do oczu. Krople zataczały koła wokół źrenic i rozchylały powieki wpływając do środka, czyniąc małe, szybko rozpływające się grudki. To łzy wracały do oka, wszystkie wylane przeze mnie łzy w całym życiu. I nagle cisza... upadłem, drzwi rozwarły się. Do środka mnie wtargnęła rzadka, zanikająca już mgła. Otwarłem oczy i zobaczyłem światło, potem słońce. Ciepłe promienie grzały krople na twarzy. A z dala słyszałem Twoje ciche "grr...".

Jak miałem wtedy na imię? Nie pamiętam. Szybko zapominam swoje istnienia. Wiem jedynie, że wszystkie mają jeden punkt wspólny: te same myśli chcące uciec z mgły otaczających mnie ludzi. Myśli, które z końcem życia spełniają siebie i swoje marzenia, by po chwili narodzić na nowo w nowym mnie.

W tej chwili nie nadszedł jeszcze, Bestio, czas na taką przemianę. Postanowiłem jendak dać im upust nie kończąc wszystkiego. Co zrobię? Mam swój mały plan. Jeśli chcesz koniecznie wiedzieć... wezmę ze strychu stary zestaw srebrnych, zakurzonych widelców. Zapiszę całe swoje ciało słowami. A potem... no cóż, wyjdę na ulicę. Poczuję zwykły, otaczający mnie dzień i zacznę brzybijać do każdego z nas, ludzi kawałek siebie... przy pomocy starego widelca.

Czuję, że nie tylko Ty, bestio, czytasz te słowa. Ktokolwiek to jeszcze czyni, niech wie, że pewnego dnia, gdy rano zbudzi się i zobaczy drzwi frontowe własnego domu, będą one stare, dębowe i ciężkie, z okuciami, a przez ich kształt prześwitywać będą na przemian dźwięki basu i wszechświaty. Na samym środku będzie tkwił wbity widelec z kawałkiem mnie.