Śmierć... bójcie się... - Gotyk-Forum.pl

Nowopowstały

Nie będę udawać, że nie boję się śmierci.
Jak miałam z pięć lat to tak się bałam, że nie chciałam nic jeść, co nie byłoby zupą lub jogurtem bo myślałam, że źle połknę i się uduszę. Głupio mówić, ale zabrano mnie nawet do psychologa. Ale potem mi przeszło (nie martwcie się)!
Był też moment, że nie chciałam spać, bo nie wiedziałam czy się obudzę.
Na dodatek kiedyś prawie codziennie śniła mi się moja śmierć. Pamiętam taki sen w którym zwymiotowałam swoimi wnętrznościami... kurde, skąd takie rzeczy biorą się w umyśle malutkiej dziewczynki? ^^'

Nowopowstały

Niezbyt przyjemne(chodzi mi o te wnętrznośći)....
Nie wiem, chyba nie boję się śmierci, może dlatego, że nigdy nie stanąłem blisko niej...ciężko powiedzieć. Ale zakładam że cokolwiek będzie po śmierci nie może okazać się dużo gorsze od tego co może mnie spotkać na Ziemi.

I jeszcze jedno, możemy mówić że nie boimy się śmierci - ale mamy na myśli naszą śmierć... Jest ktoś, kto nie boi się śmierci swoich bliskich? Wątpie, myślę że pod tym względem każdy z nas lęka się tego czym jest śmierć.

Ciemność

Osobiscie smierci sie nie boje. Rodzimy sie po to by umrzec. To jest nieuniknione, trzeba sie z tym pogodzic i juz.
Starosc. Kiedys przerazala mnie mysl o tym, ze moglabym dozyc np. 80 lat. byc stara, pomarszczona. A teraz? Teraz nauczylam sie we wszystkim dostrzegac piekno:)
Boje sie smierci bliskich. moze nie rodziny, bo jej nie mam (w pelnym tego slowa znaczeniu). Uogolniajac boje sie smierci kilku bliskich mi osob, ale to chyba jest zrozumiale. Gdy kogos kochamy nie chcemy by nas opuszczal. Gdy ta osoba umiera smiercia naturalna jest nam latwiej sie z tym pogodzic, jednak gdy ginie np. w wypadku jest odwrotnie.
Przywiazujemy sie do ludzi, zwierzat, wiec ich odejscie sprawia nam bol.
Odnosnie mnie: chyba wolalabym sama wybrac gdzie i kiedy umre. Smierc samobojcza. Np. nie chcialabym umrzec w szpitalu na jakas ciezka chorobe.

Mrok

Boję się śmierci bliskich.Nie chcę...
Swojej śmierci ? Od jakiegoś już czasu mam jej przeczucie, że tak nazwę to...nie wiem ile mam czasu.Nie chcę wiedzieć o tym, że odchodzę - gdy już to nastąpi.Zasnąć...
Paraliżuje mnie myśl o bólu, nienawidzę bycia człowiekiem za to, że czuje się swoje ciało...nienawidzę.
Nie, nie zostawię żadnej kartki.Wspomnienia będą mieć nieliczni...
Może w końcu sam zadecyduje - nie wiem.Paraliżuje mnie tak czy owak ta myśl, że coś muszę zrobić...bo mnie dorwie sama jak zachce i upodli... Grey_Light_Colorz_PDT_13

.

Półcień

myślę że to o czym mówiło parę osób wyżej to kwestia pewnego wewnętrznego spokoju i pogodzenia się z naturalną koleją rzeczy. Mówić o tym czy się boi śmierci czy też nie można dopiero gdy się stanie z nią twarzą w twarz.
Mi nie jest śpieszno do tego Grey_Light_Colorz_PDT_19

EDIT:literówka

Nowopowstały

Ciekawa rzecz... W swoim ostatnim poście napisałem że nie boję się śmierci - być może dlatego że nigdy nie byłm blisko niej.
Dosłownie 2 dni temu byłem blisko śmierci. I wierzcie, wtedy cholernie się bałem. Nie chciałem umierać, z całej siły nie chciałem i nawet jak teraz to sobie przypominam czuje się...dziwnie. Otarłem się o coś bardzo dziwnego, zdałem sobie sprawę że "pstryk" - i nie ma cię... Chyba nie boisz się śmierci nigdy tak naprawdę dopóki nie jest rzeczywiście blisko, prawda?

Nie wiadomo co

Ja się boję śmierci. Pomijam fakt, że mam pewne lęki i wielu rzeczy się boję [mam wrażenie, że zaraz ktoś może wyskoczyć i mnie zabić, i co?]
staram się pozostawić tutaj coś po sobie.
po prostu. = pomaga.

Jasność

Lęk przed śmiercią - w chwili zagrożenia - kwestia instynktu samozachowawczego, instynktu, a więc czegoś co jest naturalne, trudno się tego wyrzec, a jednocześnie istnienie tego instynktu i strachu pomaga w sytuacji zagrożenia.

Lęk przed śmiercią - jako irracjonalny lęk, dopadający niekiedy, kiedy człowiek uświadomi sobie konieczność śmierci. lęk przed utratą świata, lęk przez wszelkimi możliwymi koncepcjami życia pozagrobowego. Lęk przed śmiercią, która ze zjawiska abstrakcyjnego, staje się podczas chwilowego przebłysku świadomości postrzegana jako coś co realnie wystąpi i z czym trzeba się pogodzić.
Staram się z tym pogodzić, często.
Trening czyni mistrza. Grey_Light_Colorz_PDT_15

Nowopowstały

Jeżeli chodzi o mnie bardzo się boję o mych bliskich, niedawno moja koleżanka próbowała popełnić samobójstwo, na szczęście nie udało się jej i teraz jest wszystko w porządku. Lecz nigdy nie zapomnę tego co przeżyłam w chwili gdy się o tym dowiedziałam, a było to przed Bożym Narodzeniem. Nie życze tego nikomu. Zaś co do moich doświadczeń ze zwierzakami za każdym razem rozpaczałam z powodu ich straty. Jak dla mnie zwierzęta niejednokrotnie pokazały, że są o wiel wartościowsze niż niektórzy ludzie.

Czarny Mentor

prędzej boję się o śmierć bliskich mi osób, niż o swoją. dla mnie śmierć jest przejściem - jestem katoliczką, to dlatego. kiedyś do śmierci miałam bardzo lekceważący stosunek, ale kilka faktów zmieniło moje podejście.
Teraz śmierć traktuję jako cos nieuniknionego, ale nie obawiam się jej. Nie chciałabym jednak zginąć w wielkich męczarniach.

Nowopowstały

Ja nigdy za bardzo nie obawialam sie smierci. Jak bylam mala to nie balam sie o siebie, tylko o moje pluszaki ( Grey_Light_Colorz_PDT_02

), ktorych mialam mnostwo. Wieczorami przychodzilam do rodzicow i pytalam placzac "czy bede mogla wziac pluszaki do nieba?". Smierc jest nieunikniona, boje sie tylko o moja rodzinke, zeby nie odeszli za szybko. Niestety, ostatnio umarla moja prababcia, a ja nie moglam byc na pogrzebie Grey_Light_Colorz_PDT_33

Nowopowstały

Śmierć... Nie boję się jej, non omnis moriar. Prawdopodobnie nie zostanę potępiony, ale pójdę do niezłego Czyśćca. Już kilka razy byłem bliski spotkania z przeznaczeniem (eksplozja palnika na wodór własnej roboty, goniły mnie podchmielone dresy, prawie wlazłem pod tira gdy czytałem Wieżę Jaskółki...). Ciekawe, czy nieumarłość może być prawdziwa...? Mnie by to odpowiadało Grey_Light_Colorz_PDT_02

Ciemność

Ja pewnie pójdę do piekła Grey_Light_Colorz_PDT_12

w końcu robię/robiłam coś sprzecznego z moją wiarą, w każdym bądź razie tyle grzechów... Ale jak na razie nie czuję sie potepiona przez Boga Grey_Light_Colorz_PDT_12

Ile razy to mnie tir prawie zmiazdżył Grey_Light_Colorz_PDT_03

Albo pociąg. Ja mam tendencje to wywoływania kryzysowych sytuacji, które mogą skończyć się smiercią- oczywiście moją. Hm... Chyba głupota ludzka.

Silvaticus Cruor

Śmierć będzie odpoczynkiem.

"Wyśpię się po śmierci tak zawsze mawiam." I do tego chyba zmierzam. Co do śmierci. Nie chcę umierać zbyt wcześnie. Czuję że mam misję tutaj do zrobienia. Inni jak umierają sami z siebie to okej. Gorzej jak umierają z własnej woli to jest dla mnie koszmarem. Zwłaszcza Ci ważni dla mnie... Chociaż i tak wielu umarło, za swego życia.

Nowopowstały

A ja boję się ostatnio śmierci ogromnie. Kiedyś jeszcze tak nie było, ale im więcej rozmyślam nad tym czy w ogóle jest życie po śmierci czy cokolwiek co można by tym nazwać tym mój lęk się zwiększył, gdyż po prostu czasem napada mnie zwątpienie w to, że po śmierci coś jest. Boję się, że pyk! - i znikamy.. brr..