Śmierć... bójcie się... - Gotyk-Forum.pl

Nocny Łowca

W sumie masz rację, na pewno gorsze to niż utonięcie, bo jakoś nie słyszałem by ktoś tonął 3 do 5 dni.

Z drugiej strony ebola to tylko takie słowo - klucz, są gorsze, a nawet dużo gorsze rzeczy.

Półmrok

Hm... Polatanie sobie chyba byłoby najciekawsze.
Ale gdzie, by było fajnie, oryginalnie i przyjemnie?

Ouroboros

Śmierć jest czymś naturalnym, sama w sobie nie jest ani zła, ani dobra, po prostu kończy nasze życie (w danym ciele?), to nie unikniony element, nie widzę sensu w przejmowaniu się nim, kiedy nie ma realnego zagrożenia. Nie boję się samej śmierci, przynajmniej własnej, ale co innego jej otoczka, to wszystko, co się z nią wiąże: sposób umierania, niedokończone sprawy, strata bliskich... Jeśli chodzi o osoby (tak tak, zwierzaczki również Grey_Light_Colorz_PDT_19

), które kocham, to jestem przeczulona na ich punkcie i tym, czy nie dzieje się im żadna krzywda, nie znoszę tego, zawsze staram się pomóc/zapobiec i boję się tego, na co nie mam wpływu, w tym, że ktoś mógłby odejść moim zdaniem przedwcześnie, w bardzo przykrych okolicznościach, cierpiąc...

Najmniej przyjemna śmierć? Długa i bolesna (choroby, głód itd.), albo widząc, jak cierpią i odchodzą bliscy (np podczas jakiegoś kataklizmu).
Najbardziej pociągająca? Zasnąć w bardzo przyjemnych warunkach i już się nie obudzić, albo taka, która wywrze bardzo silne wrażenie na innych i wpłynie na coś, np zmusi do zastanowienia się i jakiejś zmiany...

Szmaragdowa Wiedźma

Jasność

Boję się, że cośtam po śmierci jest.
Jedną z najbliższych osób straciłem, więc i cholernie boję się o innych 'moich' ludzi.
Z drugiej strony, jak cośtam jest, to nie musi być takie złe.. Niech się tylko nie ciągnie w nieskończoność i nie wychodzi poza czas.
Z drugiej strony, wiem, że ze stratą bliskich bym sobie poradził, tak jak sobie poradziłem.

Ouroboros

Skąd mam pewność, że nie widzę w tym sensu, czy że nie ma realnego zagrożenia? Jeśli to drugie, to miałam na myśli widoczne i poważne, nie hipotetyczne czy bardzo pośrednie lub niepewne Uważam, że póki żyjemy, lepiej cieszyć się tym życiem, niż umartwiać na zapas i bać czegoś, co i tak jest nieuniknione..

Szmaragdowa Wiedźma

owszem, z ostatnim twoim zdaniem w zupełności sie zgadzam. zastanowiła mnie tylko ta pewność braku realnego zagrożenia... podobno ludzkie życie jest o wiele bardziej kruche, niż potrafimy sobie wyobrazić... zdarzenia losowe stanowią. mym skromnym zdaniem, całkowicie realne zagrożenie.
ale oczywiście absolutnie nie jest to powód do popadania w paranoiczny strach.

Ouroboros

Jeśli na coś nie możemy świadomie wpłynąć, dostrzec zagrożenia, nawet, jeśli ono istnieje i ustrzec się przed nim, to w ogóle nie ma po co zawracać sobie nim głowę. Jakaś przezorność powinna być, owszem, ale zdrowy rozsądek nie musi się łączyć ze strachem. Za to myślenie negatywne może być przyczyną nieszczęść.

Narzeczona wampira

Najgorsza smierc jaka by mi się mogła przytrafić, to uduszenie, bo się najdłużej człowiek męczy. To dlatego nie jem ryb - bo się boję, że połknę ość i po mnie. To już obsesja.

Szarość Wieczorna

śmierć przez spalenie też niezbyt ciekawa jest, ogień włazi wszędzie tam gdzie ma ochotę wejść - do ust, do nosa, a przez to do narządów wewnętrznych. ueh...

Chciałabym umrzeć w spokoju,najlepiej w jakiejś chatce w górach, pośród pięknych widoków, przy najbliższych osobach. Najbardziej obawiam się śmierci, która poprzedzona będzie bólem, strachem, cierpieniem fizycznym i psychicznym. Boję się też głupiej śmierci ( znaczy przedwczesnej, niepotrzebnej), na przykład poprzez udeszenie się niedogotowanym kartoflem.

Gdzieś kiedyś w necie był artykuł o tym jak sławne osoby odchodziły z tego świata. Najbardziej dziwacznym przypadkiem była śmierć Katarzyny II, która zmarła... na tronie, ale tym drugim. Dostała wylewu krwi do mózgu bo za mocno... hm no wiecie Wink

Cień

Bardzo lubię pojęcie śmierci według Pratchetta, tak, ale to niestety daleko odbiega od pojęcia śmierci rzeczywistej.
Boję się tego co będzie po ( tak jak wyżej ktoś już wspomniał), tego, że będzie to nieskończenie długie. Ta myśl drażni mnie najbardziej.
A strach o bliskich w moim przypadku jest niemal obsesyjny.

Wujek Samo Zło

Nieco ponad 4 lata temu moja matka zmarła praktycznie na moich rękach. Od tego czasu śmierć przestała robić na mnie jakiekolwiek wrażenie, choć sam sie za szybko na tamtą stronę wybrać nie planuję. A sposób jest mi obojętny, byle nie bolał za bardzo.

Hrabia

Najgorszy będzie sam proces umierania i uświadamianie tego sobie, jeżeli będzie się miało na to czas. A sam moment odejścia pewnie nie zauważymy. Jesteś, i nagle cię nie ma. Potem każdy dostanie to, w co wierzył Grey_Light_Colorz_PDT_08

Ciemność

Śmierć jest dla mnie końcem pewnego rozdziału. Co jest "po"? Nie wiem, moze coś pomiędzy. "Pomiędzy czym? Nie wiem" ("W zbawiennej próżni") I coś takiego sobie wyobrażam.

Chciałabym odejść po samorealizacji, ze spełnionymi marzeniami i wypełnionymi planami. Tak, żebym niczego nie żałowała i wszystkiego, co chciałam, spróbowała.
Chciałabym być pochowana, tradycyjnie. Tylko żeby były same róże, czerwone, bo to moje ukochane kwiaty. W czarnej trumnie. W białej sukni, z moim ulubionym, czarnym makijażem. Mrocznie, inaczej, żeby do końca nie być "normalna" Grey_Light_Colorz_PDT_15

Albo... kremacja i wysypanie prochów w jakimś ciekawym miejscu? Może... Chociaż wolałabym jednak te róże... No i mam szansę na to, że może da się zobaczyć swoje ciało w trumnie? Od zawsze jestem ciekawa, jak to będzie wygladało... Grey_Light_Colorz_PDT_15