Gotyk a depreeeeesja - Gotyk-Forum.pl

+NecromanTesss+

Hm... Jak dla mnie to jeden z trudniejszych tematów; delikatny i jak dla mnie wciąż nie wyczerpany...

Dlaczego delikatny?
Dzisiaj wieloma słowami dość lekkomyślnie się szafuje. Tak jest z "miłością", "przyjaźnią", również z pojęciem depresji. Wiele osób często nie uświadamia sobie, jak bardzo krzywdzi tych faktycznie zdesperowanych, mówiąc: "Wiesz, ale normalnie to dzisiaj deprechę mam..." - a wypowiada się dalej, że np. nie poszła jemu czy jej klasówka albo miała sprzeczkę z koleżanką o to, czy w tej nowej sukience z przeceny jest jej dobrze czy mniej dobrze....

Dlaczego trudny?
Trudno mi wyrokować o tym, czy goci są ZWYKLE zdesperowani. Cóż, Ci których miałam okazję poznać - tak, niestety. Więcej - jakoś sypnęli mi się niedoszli samobójcy i osoby, których psychika uległa już znacznemu nadszarpnięciu. Jednak na tej podstawie nie mogę mówić, czy to stereotyp czy nie... Ale tak się złożyło, że akurat tych ludzi uważam za najbardziej niezwykłe, bogate i nietuzinkowe osobowości, jakie miałam, okazję (za)poznać. Trudno mi ocenić, jaką role gotyk grał w ich losach, ale sami deklarowali ścisły związek życia z muzyką, sztuką i tym czymś co jest mniej lub bardziej dopowiedzianą "gotyckością"... Niektórzy z nich świetnie sobie poradzili w życiu, inni zręcznie się maskują, z jeszcze innymi straciłam kontakt, który niekiedy i tak był dość okazjonalny...

Wniosek nasuwa mi się taki: dużo gotów to osoby nadprzeciętnie wrażliwe. różnie sobie z tą wrażliwością radzą; znajdują dla niej "ujście" w sztuce, czasem ją również tworząc. A ta dość często ani wesoła ani lekka i przyjemna. Humor bywa groteską "znieczulającą" problemy, a przygnębiające tony pełnią funkcje homeopatyczne. A śmierć raczej nie przyciąga uwagi tak dla rozrywki. Co do czerni, ta uważana jest czasami również za barwę ochronną, oddzielający nas od świata nieznanego i groźnego. Spotkałam sie też z teorią, że jest ona kolorem artystów...
Co do wrażliwości - cóż, im silniejsza, tym mocniej docierają rozmaite bodźce; stajemy się bardziej przepuszczalni, bardziej czuli na taki dotyk z zewnątrz. Dlatego goth często cierpi z powodów, które dla innych są nieważkie, gdyż docierają do niego niuanse i wysubtelnienie zjawiska... Może i to powoduje wyolbrzymienia... Cóż... zna(ł)am gothów, którzy cierpieli na stany okołodepresyjne, bo zadali sobie trud pytania o sens życia, a nie dlatego, że płakali nad złamanym paznokciem... Istotą bycia gothem jest być może właśnie trud uczestnictwa w świecie, który przyciąga i odpycha, w możliwie jak najszerszym zakresie... A zgłębianie go czasem i poparzy człowieka...

Osobiście powiem tak: chyba udało mi się, ale fajnie nie jest. Fajnie nie jest, ale nie odstraszam ludzi podkówką na gębie - zaciskam kły. 3maj się Gwedhen:-) Grey_Light_Colorz_PDT_02

Nocny Łowca

Święta racja, pozostaje mi się całkowicie zgodzić z przedmówczynią.

Z drugiej jednak strony czasem wydaje mi się, że depresja to sprawa nie ostateczna i nie do końca dojrzała (w rozumieniu rozwinięta)

Można przecież przejść na drugi brzeg depresji (czy obłędu) i zobaczyć jakie piękne przestrzenie są po tej drugiej stronie.
Takie miejsce, gdzie człowiek zachwyca się artyzmem rozkładu, czy własną ułomnością i śmiertelnością, a niepewność dożycia do rana daje siłę do przeżycia kolejnego dnia.

Przecież skoro życie nie ma sensu, to można się nim nie przejmować i całkowicie oddać się Przyjemności, czyniąc z niej jedyną i ostateczną wartość.

Półmrok

właśnie to oddzielenie jest bardzo widoczne... też taki jakby korek na wodzie...

Szmaragdowa Wiedźma

co do zależnosci gotyk - depresja... jestem zdania, że to raczej depresja 'sprzyja' gotykowi, a nie odwrotnie.

Aksamitna Mgiełka

La Figlia Della Tempesta

Pozostaje mi się tylko z Wami zgodzić Grey_Light_Colorz_PDT_15

Nocny Łowca

I ja się pod tym podpiszę.

IMO nie jest prawdą twierdzenie, że ktoś jest "jakiś" bo słucha takiej a nie innej muzy, raczej ktoś słucha takiej muzy ponieważ jest taki a nie inny (a mówiąc obrazowo - ktoś ma odpowiednio pogiętą psychikę i dana muzyka się dobrze w te zgięcia wpasowuje Grey_Light_Colorz_PDT_02

Mistrz Gry

Dobre podsumowanie piszących tu osób Grey_Light_Colorz_PDT_03

Nowopowstały

Jedna zdepresjonowana istota odnajduje swoją niszę w gotyku,inna w pigułach na techno imprezie,jeszcze inna u psychologa na kozetce,a co niektórzy kończą na ojomie po próbie samobójczej.Nie w szyscy goci to deprasjoniści i nie wszyscy depresjoniści to goci;)

Szarość Wieczorna

Ponieważ nie ma już co dodać, powtórzę - depresja może być matką gotyku - ale raczej nie odwrotnie. Osoba podłamana psychicznie, pogrążona w morzu smutków, widzi w muzyce, czerni i tej całej mrocznej otoczce - siebie. I czuje, że pasuje jak ulał...
Ale depresja nie wybiera, los jest przewrotny i dołkiem może obdarować każdego, również gota. Wtedy trybiki idą w ruch, maszyna stereotypów rozpoczyna pracę, a ogół ludności od niej uzależniony, jednogłośnie obarcza winą naszą kochaną, ciemiężoną subkulturę. A szereg kinder i pseudo gotów, ubolewających nad swoim żywotem i piszącym ody do żyletek - z pewnością naszemu wizerunkowi nie pomaga.

A taki przykład z życia wzięty...
Niedawno babcia podsunęła mojemu tacie gazetę i zezując na mnie, konspiracyjnym szeptem wymruczała, że powinno go to zainteresować. Zerknęłam sobie potem na pismo.... I co zobaczyłam? Artykuł o depresji wśród młodzieży, wedle którego czarny ubiór, smętna mina i umiłowanie ponurej muzyki to pierwszy, a nawet drugi krok do samobójstwa. Grey_Light_Colorz_PDT_19

Nowopowstały

Mistrz Gry

To dosyć ciekawe, takie powiązanie gotyku z depresją. W takim stanie (chodzi o depresję) człowiek nie może się pozbierać, ma poczucie, że nic się nie udaje, ciężki dzień (tak przez miesiąc) etc., nic nie wychodzi, a z kolei wszystko się wali na głowę (pomijając sesje egzaminacyjne Grey_Light_Colorz_PDT_08

).
Rzecz w tym, że sporo ze znanych mi "osób słuchających muzyki, która przeważa na tym forum" jest najczęściej duszą towarzystwa, są najbardziej koleżeńscy, pomocni i generalnie poza tym ubiorem i muzyką, która raczej przeraża osoby starszej daty, ale jak wiadomo z gustami się nie dyskutuje, stanowią pewien przykład. Może nie od razu autorytet moralny, ale niech mi ktoś wyjaśni jak to jest, że na 20 osób, które dostały stypendium naukowe w tym semestrze za b. dobre wyniki 14 słucha metalu/gotyku. Depresja ?

+NecromanTesss+

Zło Zza Szkieł

Bo jak cytujesz, to musisz nick cytowanego wpisać w cudzysłowie. Ot i cała filozofia^^

Jeżeli o mnie chodzi, to depresja i gotyk są chyba kompletnie niezależne od siebie. Podobnie jak grypa i muzyka klasyczna. Depresja to choroba, jak każda choroba-dość paskudna i wymagająca uciążliwego leczenia, ale pozwala na odkrycie innych wymiarów rzeczywistości. Więcej, może być, paradoksalnie, źródłem inspiracji. Oczywiście w tych chwilach, kiedy człowiek jest w stanie cokolwiek robić poza oddychaniem. I rzeczywiście, jest chorobą artystów. Depresja i schizofrenia, taki artystyczny duet.
W sumie chyba dość dobrze, że mnie to dotknęło, o ile przeżyję to mam fascynujące doświadczenie na całe życie Grey_Light_Colorz_PDT_03

The Shadow of Lorien-u psychologa nie leży się na kozetce;)

Nocny Łowca

A może zamiast o depresji, powinniśmy raczej porozmawiać o "chorobie artystów" czyli o melancholii?

Nadwrażliwość, ból istnienia... ale mimo to zachowanie zdolności do wzruszeń, radości i odczuwania piękna - to cechy melancholii.

Depresja to raczej utrata zdolności do cieszenia się z czegokolwiek, po której następuje całkowita utrata chęci i energii do życia.