Trudne relacje z rodzicami [wydzielony] - Gotyk-Forum.pl

Szarość Wieczorna

Ja nigdy nie miałam problemów typu nie mogę wyjść nie mogę się tak ubierać. To są problemy błahe. Nie byłam nigdy zbuntowanym nastolatkiem. Problemy czasem tyczą innej sfery. Ja na przykład po prostu nienawidzę swoich rodziców za to co mi robią. Ojciec chla i ma mnie w dupie a matka woli swojego faceta, kradnie mi alimenty a mieszkać muszę u babci żeby mieć warunki do nauki i jakoś jestem normalna.

Zmierzch

zgodzę się z Madlene, częściowo.
rozumiem, że niektórzy mają ciężkie dzieciństwo, ale według tych-niektórych, owa "ciężkość" przejawia się tym, że nie mogą wracać o świcie, chlać przed blokiem i palić w kuchni, podczas krojenia chleba. a jak ukradkiem wyrzucą popiół do doniczki na parapecie, to jest wielka awantura.

tylko że, moje zbuntowane dzieciątka, takie opinie "ofiar" są trochę bez sensu. a dlaczego? bo na przykładzie założycielki tematu widzimy opinię tylko jednej ze stron. o rodzicach nie wiemy nic, tylko tyle, że można nimi manipulować, jak się tupnie nóżką. tylko skąd mamy wiedzieć, że problemy naprawdę są taaaakie wielkie? równie dobrze, dla zdesperowanego buntownika rozkaz "posprzątaj swój pokój, bo babcia przyjdzie" może być brutalną próbą ingerencji w prywatność, niezależność, wolność etc etc. a jak takie "podłe, bolszewickie rozkazy" pojawiają się częściej "nie wrócisz do domu nocnym autobusem", "nie możesz pić koniaku", "wyprowadź psa na spacer", to już rodzice są złem wcielonym.

piękne wyznania. tylko po co to komu. egzaltacja przestała być modna.

BTW, bo zapomniałam.
nadal czekam na odpowiedź, co fleur robi w pubach.

Narzeczona wampira

frustra, tak po pierwsze: nie ja założyłam temat, tylko został on wydzielony, ja pisałam jedynie co mnie wkurza. napisałam też od razu, że nie chciałabym, aby był on jedynie o tym, co się dzieje u mnie.

co robię w pubach? nie chce mi się z tego spowiadać, w każdym razie po przyjściu do domu nie miewam wyrzutów sumienia.

Noc Bezgwiezdna

Plugawy

A ja uważam, że rodzice widzą iż dziecko jest pijane lub czuć od niego papierosy ale wolą sie nie odzywać i przymknąć oko - nie potrafią porozmawiać z dzieckiem.Bojąc się, wolą siedzieć cicho :

" Zdarzyło się mu ten raz spróbować, nie róbmy z tego problemu"

Ja pamiętam moją rozmowę z rodzicami, gdy miałem właśnie trzynaście lat, na temat używek, fajek i alkoholu - doszedłem do wniosku, że nie jest mi to potrzebne do życia.Do dziś dzień nie palę papierosów, nie ćpam - wyjątek to alkohol ale on jest elementem każdych spotkań towarzyskich ( lecz na pewno nie piłem w wieku 13 lat Razz

)

Podobnie wyglądała sprawa z wyjściem na noc - krótka rozmowa - podawałem namiary, gdzie będę - i jako dziecko przynajmniej do tej północy mogłem posiedzieć.

Dochodzę do wniosku, że dobre relacje z rodzicami zależą od obu stron Rolling Eyes

Jeśli dziecko nie jest osobą ugodową i nie potrafi porozmawiać a rodzice nie mają zamiaru go wysłuchać ( przecież wszystko wiedzą z góry lepiej ) to kiepsko....

W zupełności zgadzam się z Twoim ostatnim zdaniem Roseline.

Czarny Mentor

Szarość Wieczorna

Cień

Zmierzch

Szarość Wieczorna

Jest ona po prostu łatwą ofiara dla pijanych młodzieńców i tyle. Setki razy widziałam takie dziewczynki jak są zachwycone że ktoś do nich zagadał. Tylko że są nawet trochę starsze albo wyglądają tak.

Nocny Łowca

Dziadek Piorun wychowywał się w innych czasach (i chyba innym miejscu Very Happy

)

Sporo rodziców moich kumpli z podstawówki uważało że "po komunii wódki pić już można", więc na prawdę masa dorosłych nie widziała ni złego ani w piciu, ani w sprzedaży alkoholu "nieletnim". Co najśmieszniejsze, pierwsze pijaństwa pamiętam jakoś tak z ogólniaka.
Z fajkami było jakoś podobnie - nikt za nie jakoś nie ścigał, nikt nie robił problemów... i jakoś nikogo to nie ciągnęło. (Zastanawiam się czy nie jest to dowód na to że obecne "teorie wychowawcze" można o kant d... rozbić")

Zauważyłem za to co innego - największe kłopoty (np na wyjazdach) zawsze były z osobami które wyrwały się z pod kurateli nadopiekuńczych rodziców - tak jak by nie umieli sobie poradzić z wolnością, a ich "odpowiedzialnością" zajmował się zawsze kto inny.... więc jak się już urwały ze smyczy, to od razu robiły dym.

Jeśli o mnie chodzi, to matka zawsze mi mówiła "chcesz być traktowany jak dorosły, zachowuj się jak dorosły (czytaj - odpowiedzialnie)". I tak jakoś było - jasno określone zasady (na zasadzie umowy, z uzasadnieniem potrzeby istnienia danej zasady, nie terroru i narzucenia) i świadomość że jeśli mam kłopoty, to tylko z mojej winy.
Jakoś tak z tego wszystkiego chyba nigdy nie przechodziłem jakiegoś większego "buntu" - zawieranie sensownych umów a potem buntowanie się przeciw nim, przy bardzo dużej wolności jest... po prostu dziwne... a może głupie?

(O ojcu się nie będę wypowiadać, bo po pierwsze chyba do dziś nie wie ile z Młodszym mamy lat, o innych drobiazgach nie wspominając (i tak cud ze wie jak się nazywamy), a po drugie jak ktoś w wieku 19 lat musi załatwiać rozwód rodziców, to nie są to miłe wspomnienia)

Shak Burz Huni-latub-ob

Piorunie! Zgadzam się z Tobą w 100%. W moich stronach taki liberalizm odnośnie wódki i papierosów nie panował nigdy, tym bardziej doceniam metody wychowawcze mojej mamy.

Aksamitna Mgiełka

Czytałam kiedyś o takich badaniach naukowych - robienie głupich rzeczy w okresie nastoletnim wynika z tego, że po prostu mózg jest jeszcze niedojrzały. Niektórzy muszą przez to przejść jak przez świnkę czy odrę. Jak będziecie tu milion razy pisać "o ja, ale ty głupoty robisz", to raczej to wiele nie zmieni.

Jeśli o mnie chodzi, to uważam, że stosowanie przemocy pogłębia tylko przepaść między rodzicem a dzieckiem. Niektórzy nie znają innych form, jak skrajne - jak coś się dzieje, to od razu karać, karać, karać, a z dzieckiem w ogóle nie rozmawiają - czy się sprawuje dobrze, czy źle. Myślę, że pomocą w takim trudnym okresie jest przede wszystkim zainteresowanie własnym dzieckiem - a nie podejście "za picie i palenie dostajesz szlaban, a czemu pijesz i palisz, to mnie to nie obchodzi". Chociaż wiadomo, że od teorii daleko do praktyki. Dziecko też człowiek i można go po prostu nie lubić jako człowieka.

Plugawy

Ciemność Absolutna

Czytając opisy sytuacji Fleur w domu, tudzież relacji z rodzicielami, nasuwa mi się wniosek, że są one dość przekolorowane (oburzenie, gniew, niezrozumienia i foch na rodziców za reakcje takie a nie inne) - myślę tu o tym, że musiała sobie wypracować to, że może wracać PÓŹNIEJ, bo gdyby nie wojny i tupnięcia nogą, musiałaby wracać WCZEŚNIEJ do domu przed 23; zastanawiam się więc skoro teraz liczy lat 13, to co ma na myśli opisując 'wcześniej' [ile wtedy miała lat no] bo zdawałoby się, że normalnym jest, że przed 13 rokiem życia nie winna się dziewczyna szwędać po dworze po 23. Ba, gdyby nie była pod domem, normalną rzeczą jest by zlądowała już do 21.

Sama nie należę do osób, które dają się podporządkowywać rodzicom, ot tak, bo należy, bo rodzic to człowiek i wiele zależy od niego, jak buduje więzi, jak traktuje dziecko, nastawienie otwarte na kompromisy i normalny stosunek do latorośli znaczy najwięcej, jest fundamentem w dalszych relacjach i zachowaniu młodego człowieka. Jednak wszytkiego są granice. Nie należałam do ułożonych, idealnych pod wzór dzieci, bo buntowałam się, wszczynałam często kłótnie, rozgrzewałam atmosferę niejednokrotnie, w końcu stawiając na swoim, acz wiem, że gdyby matka ujrzała mnie w domu z papierosem, butelką, 'ziółkami' byłaby taka wojenka, że aż by się kurzyło. I nie ma nic do rzeczy tu to, że żaden z rodziców nie pali, tylko wiek w kórym miałaby miejsce dana sytuacja. Bo wiem z autopsji, że nie miałyby racji bytu moje ciągłe sceny jaka to ja nie jestem już rozsądna i dość [nie użyję wyrazu 'dorosła' bo za taką się nie uważasz, podkreślając to nieraz, więc może - ] 'wiekowa', by sama za siebie odpowiadać, podejmując decyzje w swoim życiu, właściwie nie-wiadomo-czym-się-kierując.
Nie wszystko chyba można tłumaczyć wiekiem, bo przecież to jest jakże fajerwerkowy i maskowy teatr zapewne w Twoich czterech ścianach Fleur, a bez wątpliwości tu, na forum, gdzie chyba każdy próbuje Ci na wiele sposobów jak nie przemówić ostrzej, to chociaż ukazać, że świat nie wygląda zawsze realnie tak, jak przez Twoje okulary i pryzmat 'wy nie wiecie jak jest naprawdę, a ja mam argumenty i rację.' Powinnaś jeszcze się oburzyć i napisać - 'chcecie mnie zdeprawować, idę na fajkę odreagować'.

I nie dopiszę wyrazu 'żenada' bo to się z celem mija, oczywistych rzeczy nie trzeba chyba nazywać.

A wyraziłam tu swe zdanie bo aż mnie korciło widząc jakie Fleur ma zainteresowanie swą egzystencją. Grey_Light_Colorz_PDT_03