[Sesja] Wieża z zapałek - Gotyk-Forum.pl

Mistrz Gry

W tej samej chwili rozległo się "pukanie" - energiczne uderzenia pięścią o drzwi obudziłyby nawet umarłego (a tym bardziej nieumarłego). Po paru sekundach mocne szarpanie za klamkę. Zamknięte. Jasne, przecież zamykałam na klucz - Vivian spojrzała na drobny kawałek metalu leżący na skraju stolika, obok książki.

- Jest tam kto?! - rozległo się zza drzwi. Sorry, jeśli budzę, ale pewnie chciałabyś wiedzieć, że za kwadrans wyjeżdżam z tej nory. Jak chcesz się ze mną zabrać to masz pare minut żeby się załadować. Jesteś tam w ogóle ?! - podniosła głos.

Malk Content

Słuchałam jej słów z rosnącym zaskoczeniem... Za parę minut? Jak to "za parę minut"?! W co ja się ubiorę...? Nie teraz... Która w ogóle godzina?! Jeśli za wcześnie, zawsze będzie można zamówić taksówkę. Albo przynajmniej zagrać na czas...

Mistrz Gry

Vivian spojrzała mimochodem na szafę stojącą pod oknem i zamarła. Było ciemno. Pękła jakaś niewidzialna zasłona. Blokada, która uniemożliwiała dojrzenie rzeczy takich, jakimi są naprawdę. Kainitka stała w pokoju ogarniętym nieprzeniknionymi ciemnościami próbując wymacać ścianę. Udało jej się oprzeć o jakieś oparcie.

- Jest już po dwudziestej! - grzmiała zza drzwi Andrea. Jak się nie chcesz stąd ulotnić, to nie. Twoja sprawa. Powiedz przynajmniej... - umilkła na moment. Ej, słyszałam Cię, otwieraj! - wrzasnęła na nowo.
Piętro niżej dało się słyszeć jakieś poruszenie i niewyraźne bluzgi rzucane na tego, kto zakłóca drzemkę tym, co to przedobrzyli z alkoholem za dnia. Dziewczyna nie dawała jednak za wygraną i nadal tłukła w drzwi.

Malk Content

- Idę...już...chwila! - zwołałam. Oczy szybko przyzwyczaiły się do ciemności. Ostrożnie odsunęłam szafę. To prawda, już noc. Wspaniale...rewelacja po prostu. I wtedy ogarnął mnie opętańczy atak śmiechu...

Podeszłam do drzwi, chwytając po drodze zręcznym ruchem klucz i otworzyłam. Nie powstrzymywany już śmiech otaczał mnie tornadem. Cała się trzęsłam, lecz przygryzłam delikatnie wargi starając się uspokoić. Zmierzyłam zaskoczoną Andreę uważnym spojrzeniem. Była cała...

- Chyba przysnęłam - powiedziałam dopiero po dłuższej chwili, z trudem normalizując głos. A na koniec uśmiechnęłam się jakby nigdy nic. Wstrząsały mną jeszcze lekkie echa szaleńczego napadu, ecz miałam go już za sobą... Mniej więcej.

Mistrz Gry

Andrea najpierw zaskoczona, potem tylko lekko zdziwiona oparła ręce o biodra i nieco przekrzywiła głowę.

- Zupełnie Ci odbiło – uśmiechnęła się po koleżeńsku. Ktoś się powinien za Ciebie wziąć.

Rzuciła Vivian płaszcz przeciwdeszczowy, który do tej pory trzymała w ręku.

- Zbieraj się. Za dziesięć minut już mnie tu nie będzie, a na dzisiaj zapowiadali deszcz. Pojedziemy do mnie, a potem pomyślimy co dalej. Nie wyglądasz na seryjną morderczynię, więc zaryzykuję i Cię przenocuję. Niech stracę. Kiedyś się za to policzymy – pogroziła palcem, cały czas się śmiejąc.

Cofnęła się o dwa kroki w głąb korytarza, ale zanim wyszła z pokoju zdążyła jeszcze powiedzieć:

- Czekam na dole. Taka żółta taksówka, w razie gdybyś mnie miała za długo szukać.

Malk Content

- Ekhem... - przerwałam jej delikatnie. Jak ja tego nienawidzę, żachnęłam się w myśli. Zgrywanie niebożątka, słabej, bezradnej, zagubionej... Zawieje silniejszy wiatr i mnie porwie. Jak tego otoczenie mogłoby się spodziewać. Frustrujące. Ale...niech myślą jak należy, przecież nie... Oni patrzą. No tak, wiesz, co masz zrobić. I zrobisz...prawda? Jeśli warunki pozwolą, oczywiście. Oni patrzą. Ale wcześniej... Wiedzą i ty wiesz. - Mogłabyś mi pomóc?

Mistrz Gry

Andrea zatrzymała się w pół kroku i popatrzyła na Vivian.

- Jasne. W końcu kobiety powinny sobie pomagać. Dużo tego masz? - obrzuciła spojrzeniem najpierw łózko, potem szafę, a na końcu walizki stojące obok stolika. Pewnie, że pomogę... - podeszła bliżej.

Malk Content

Jeśli znowu to się dzieje..., przemknęło mi przez głowę. Nie takie rzeczy... nie...obrazy, sekwencje...ćśśśś. Nie może być aż tak... Jak to: „Dużo tego masz?” Dużo? Przecież widziałaś. Widziałaś! Wnosiłaś! A może... Chyba, że...oooby niee...NIE. A jeśli?! Paranoiczka! Uspokój się. Jednak... wiedziałabym...zobaczyłabym...zauważyła. Chociaż...

Przewierciłam Andreę uważnym spojrzeniem.

Mistrz Gry

- No co się tak na mnie gapisz jak na jakiegoś świra?! Nic Ci nie jest? Wszystko w porządku? Jeżeli tak, to nie ma się co ociągać.. bierzmy się do roboty.

Podeszła do walizek, jedną ręką złapała za uchwyt i popatrzyła spod byka na Kainitkę.

- Co z tego pakować?

Malk Content

Znowu ten śmiech... Nieprzerwany, rozszalały chichot.

- Nie, nie, nic... Wyłączyłam się... Migrena...- mruknęłam pod nosem. Było w tym trochę prawdy. - Dałoby się wszystko? W gruncie rzeczy nie jest tego aż tak wiele - westchnęłam z lekkim roztargnieniem, choć zarazem z nutką nieokreślonego żalu w głosie, i rzuciłam słaby uśmiech w stronę towarzyszki. Dopowie sobie, co tam chce.

Mistrz Gry

Ta już pakowała wszystkie rzeczy do walizek. Co tylko znalazło się w zasięgu wzroku, a nie wyglądało na "hotelowe" lądowało wśród innych bagaży. Widać dziewczyna miała doświadczenie przy tego typu czynnościach. Nie można było powiedzieć, że układała jakoś specjalnie równo czy delikatnie, ale przynajmniej praktycznie: nic nie wystawało, nic na nic nie właziło i z niczym się nie plątało. Precyzyjnie jak w wojsku.

W tak zwanym między czasie po schodach powolnym krokiem weszła trzecia osoba i teraz usiadła gdzieś na piętrze za drzwiami. Sądząc po zapachu krwi była nerwowa - pobudzone zmysły i przytłumiony głos mówiły same za siebie.

Andrea oczywiście nic nie "wyczuła". Na dobre zajęta swoją pracą, nawet przestała przyglądać się Vivian, która teraz stała na środku pokoju nie wiedząc, co z sobą począć. Jeszcze kilka chwil, zanim dziewczyna przetrząśnie wszystkie półki i szuflady, a wszystko będzie spakowane i gotowe do drogi.

Malk Content

Obecność trzeciej osoby w pobliżu strasznie mnie nurtowała. Zwłaszcza, zważywszy na jej stan psychiczny. Więc, gdy zauważyłam, że Andrea już kończy, ostentacyjnie pokazałam komórkę i wyszłam na korytarz ze słowami:
- Daj mi chwilkę.

Zamknęłam za sobą drzwi najciszej jak się dało. Na zewnątrz nie zamierzałam wcale dzwonić. Rozglądałam się w poszukiwaniu obcego, a może obcej, nie byłam pewna. Powinna być tu gdzieś w pobliżu...
Odruchowo sięgnęłam do kieszeni płaszcza, sama nie wiedząc czy schować komórkę, czy coś wyjąć. I, o dziwo, moje palce rozpoznały znajomy, zaokrąglony kształt. Pierścień...Kiedy ja go tu włożyłam... Zresztą, nieważne. Ach, tak, gdy przechodziłam koło stolika...

Podniosłam wzrok, obrzucając przelotnym spojrzeniem całe pomieszczenie...

Mistrz Gry

Pomimo braku praktycznie jakiegokolwiek oświetlenia na korytarzu, nieoczekiwanie wampirzyca bez większych problemów dostrzegła ruch przy przeciwległej ścianie. Coś tam niepokojąco drgało, przy okazji wydając odgłosy jakby łkania. Z pewnością był to człowiek. Krok naprzód. Ostrożnie. Bez wątpienia mężczyzna. Siedział skulony niczym zbity pies, odwrócony plecami do schodów (a tym samym i do Vivian) obejmując rękami kolana. Coś ściskał w prawej garści. W lewej zaś dało się dostrzec błysk pistoletu. Po wykonaniu jeszcze jednego kroku, Kainitka rozpoznała młodzieńca z głównej sali, z którego nabijali się i drwili dwaj panowie w garniturach. Tak, to na pewno on. Nie zauważył ani nie usłyszał nikogo w pobliżu, gdyż jego zachowanie nie uległo zmianie odkąd wampirzyca pojawiła się na drugim końcu korytarza. Sprawiał wrażenie naprawdę zdruzgotanego.

Malk Content

Obserwowałam go przez chwilę. Nic się nie zmieniło. Nadal siedział w tej samej pozycji i w dalszym ciągu się trząsł. Zaciekawił mnie, zresztą, i tak trzeba będzie tędy za chwilę przejść.

Była noc, a ja znałam swoje możliwości. Z łatwością, bez konieczności skorzystania z ułatwienia, od którego powinnam się już powstrzymać, powinnam zdobyć jego zaufanie, przynajmniej w umiarkowanym stopniu. Na tyle...

- Co się stało? – zapytałam łagodnie, choć dostatecznie głośno, by mnie usłyszał i zrobiłam kilka kroków po schodach. Niektórzy nie lubią, gdy się do nich zakradać... zwłaszcza, gdy są w takim stanie. Ten zaś mógłby zareagować dość...impulsywnie, zwłaszcza, że miał broń. Uśmiechnęłam się w myśli. Co prawda, mimo to nie stanowiłby dla mnie najmniejszego zagrożenia, ale wolę unikać konfrontacji. Zwłaszcza, że... Tak, tego bym nie chciała.

Mistrz Gry

W postawie młodzieńca nic się nie zmieniło. Trochę jakby się uspokoił, ręce przestały mu się (tak bardzo) trząść i przestał sapać. Poza tym nie poruszył się nawet na milimetr.